Hekim Karacaahmet

Ayhan Songar’a göre bu şeyh ailelerinin en ün­lüsü 14. yüzyılda yaşamış Karacaahmet'ti. Bu dönemlerde, Anado­lu'nun çeşitli yörelerinde Karacaahmet adına çeşitli tekkeler kuruluyor­du. Sözü edilen Sel­çuklu dönemi hastane-köyler, Asklepios kültüne bağlı "Asklepion sağlık yurtları" ge­leneğinin uygulamalarına çok benzi­yordu. Bu tekkeler de adak adamak, şifalı suda yı­kanmak, kutsal mekân olan tekkede uykuya yatmak, özel diyet uygula­mak ve bir işle meşgul olmak gibi tedavi yöntemleri vardı.

Osmanlı dönemi

Osmanlı'ya gelindiğinde ise, aynı gelenek hiç kuşkusuz yine sürüyor­du. Bu dönemdeki ilk önemli bimarhanenîn (darüşşifa), Edirne'de Sul­tan II. Bayezid Camii Külliyesi'nde açıldığı biliniyor. Gerçi Prof. Son­gar'ın bildirdiğine göre, Bursa'da daha önceleri küçük bir bimarhane bulunuyormuş. Ama asıl sözü edil­mesi gerekenin Edirne'deki darüşşi­fa olduğu kesin... Darüşşifa adı, tüm Ortaçağ boyunca ülkeye, kullanılan zamana ve yöredeki dile değişen şe­killerde girmiş. Bunlar çoğunlukla, Dâr-üs sıhha", "Dâr-ül afiye", "Dâr-ür raha", "Dâr-üt tıp", "Maristan", "Bîmâristan", "Bimarhane", kervan­saraylarda "tâbhane" gibi adlar.

Türk Psikiyatri Tarihi Müzesi kuruluyor

Edirne'deki şifahanenin yataklı olan ana bölümü, dıştan, ortada bü­yük fenerli bir kubbe ile etrafındaki 12 küçük kubbenin çevrelemesiyle örtülü. Bu örtünün altındaki mermer döşeli salonun ortasında, yine 12 kö­şeli fıskiyeli küçük bir havuz, salo­nun çevresinde de 6 tane kapalı kış­lık hasta odası bulunuyor. İşte bu bölüm, Osmanlı İmparatorluğu'nun 700. Kuruluş yıldönümünde, Dr. Fa­ruk Bayülkem başkanlığındaki "Ruh Hastalarını Readaptasyon Derneği" tarafından, 31 Ağustos 2000'de, Türk Psikiyatri Tarihi Müzesi olarak hizmete açıldı.

Buradaki temel amaç, yüzyıllardan beri süregelen önemli bir ruhsal sağaltım geleneği­ni, kendi özgün mekânında, özgün tarihi giysiler içindeki mankenlerle, darüşşifanın sözü edilen odalarında yeniden canlandırarak yaşatmak. Bu amaçla her bir oda, geleneksel teda­vinin öngördüğü akıl hastalıklarının temsili, ama görsel yönü zengin an­latımına göre düzenlenerek topluma kazandırılmaya çalışılmış. Çok başarılı olan bu çalışmada, ölçü alınan örnek tedavi yöntemi de, hastaları, özellikle müzikle iyileştirmeye yö­nelik sağaltımın öne çıkartılmış ol­ması. Müzede, gerek hastaya verilen bir uğraşla, gerekse darüşşifanın ta­rihindeki su sesiyle tedavilerin de bulunmasına karşılık, müzikle teda­vi daha bir öne çıkartılmış.