Fil, zürafa, balina, su aygırı... Yeryüzünün ve denizlerin bu dev yaratıkları kendi ağırlıklarının kurbanı olarak hızla tükenme sürecine girmiş bulu­nuyor. Aslında bu acı gerçek, doğa­nın en temel kurallarından bir tane­si... Gerçekten de, Dünya'nın son 500 milyon yıllık evrimine bir göz attığı­mızda, bütün hayvanların evrimleri­nin başlangıcında küçük birer yaratık olduklarını; daha sonra büyüyüp dev boyutlar aldıklarında da yok oldukla­rını görüyoruz. Bu sürecin en tipik örneği dinozorlar...

Bazı türleri onlar­ca ton çeken bu dev hayvanlar önceleri boyları birkaç santimetreyi geç­meyen minik yaratıklardı. Ancak, büyüyüp devleştikten sonra çeşitli doğa ve atmosfer koşulları nedeniyle yeryüzünden silinip gittiler. Onlardan daha sonra ortaya çıkan memeliler ise önceleri minyatür birer yaratıktı. 30 milyon yıl içinde büyüdüler ve hatta bazı türleri dev boyutlara ulaştı. Ancak, mamut ve mağara ayısı gibi gelişmiş örnekler de ne yazık ki bu­güne kadar gelemedi.

Bütün hayvan türlerinin büyüme eğilimi göstermesinin bir tek nedeni vardı: Bunun kendileri için avantajlı olduğuna inanıyorlardı... Çünkü, ne kadar fazla hacimli olurlarsa o kadar fazla ısıyı stoklayabiliyor ve bunun sonucu olarak o denli az enerji harca­mak zorunda kalıyorlardı. Nitekim, cüsseli hayvanlar, göreceli olarak minyatür türlere oranla çok daha az yiyecek ile yetinebiliyorlar. Örneğin, bir filin doyabilmesi için günde yak­laşık 100 kilo bitki tüketmesi gereki­yor. Ancak, bu miktar onun toplam ağırlığının sadece yüzde 3'ünü oluşturuyor. Bir örümcek ise günde aynı ihtiyaçları karşılamak için toplam ağırlığı kadar besin maddesi tüket­mek zorunda...