Okul çocukları da benzer yön­temlerle "Reflektif zeka"yı öğrene­biliyorlar. İngiliz araştırmacı Edward de Bono, kursa katılan kişilerden saçma önerileri en ciddi biçimde tartışmalarını istiyor. Örnek olarak; "Bütün otomobiller parlak sarı boyanmalıdır" fikrinin tartışmasında çocuklar, bu fikri destekleyecek ve çürütecek veya sadece ilginç olacak cevaplar arıyorlar: Arabalar geceleyin daha iyi görünüyor; ama buna karşın arabayı geceleyin park yerinde bulmak zorlaşıyor; ve otomobil üreticileri can sıkıcılığı alt etmek için yeni karoseri formları bulmalılar gibi. Argümanların listesi uzadıkça, çocukların yargısı, tartışmanın başında öne sürdükleri fikirlerden çok daha dengeli olmaya başlıyor.

Prof. Perkins, bu tür kurslardan yola çıkarak, zekanın öğrenilebileceğini savunuyor. Çocukların fikirleri daha iyi tartmak ve karşıt argümanları bulmak gibi konularda gösterdikleri gelişmeler, klasik IQ testleriyle kontrol edilemiyor. Bu durumda "IQ yanlış ölçüdür" sonucu geçerlilik kazanıyor.

Dr. Daniel Goleman için de zihinsel süreçlerin bilinçli olarak yönlendirilmesi, başarının anahtarıdır. Goleman, "duyguların ve aklın işletilmesi" nden (management) söz ediyor. Ona göre sadece aklın ve duyguların belli bir dengede olmaları halinde, duygular düşünceleri doğru yola yönlendirebiliyorlar. Ve sadece diğer insanların duygulanımlarını algılayan; bir işletmenin ve bir ilişkinin işleyiş kurallarını anlayan kişiler özel ve mesleki hayatlarında başarılı olabiliyorlar.