Işık ve renk arasındaki ilişkiler, bağlantılar ve sorunlar eski çağlardan beri insanların ka­fasını meşgul etmişti. Bir Or­taçağ düşünürü olan Freibourglu Theodoric'in getirdiği çözüm, da­hiyane olarak nitelendirilmektey­di. Ona göre, "Işık; rengini, için­den geçtiği ortamdan almaktay­dı". O devirlerde, "Rengin bir ci­sim üzerinde mi üretildiği" ya da "Bir cisim tarafından, ışıktan ay­rıştırılan bir nitelik" olup olmadığı çok önemli bir sorundu. Giderek ışığın saydam nesnelerden etkilen­mesi üzerine yapılan çalışmalar, renklerin ortamlar arası geçişte ışı­ğın kırılmasıyla ilişkili olabileceği­ni gösterdi.

Bu etkiyi kullanarak ışığı renk­lerine ayıran ilk kişi, ünlü Fransız filozof ve matematikçisi Rene Descartes'dı. Ardından Isaak Newton da 1666 yılında güneş ışığını priz­madan geçirdi. Newton, deneyi bir adım daha ileri götürerek renkle­rine ayrıştırdığı ışığı aynı deney içinde bir mercek yardımıyla tek­rar birleştirdi. Newton, parçacık­ların hızının renk algımızın nedeni olduğunu düşünürken, Descartes da bunun parçacıkların dönüş hı­zıyla ilgili olduğunu sanmaktaydı.

Güneşin optik alandaki ışığının prizmadan geçirildiğinde elde edi­len ve kırmızıdan mora kadar de­ğişen bu renk dizisine "spektrum" ya da Türkçe'deki anlatımıyla "tayf" denildi. Newton ile başla­yan bu fiziksel bilim dalının ismi de "Spektroskopi" oldu. Günü­müzde artık spektroskopi, bilim olarak kristal prizmalarla değil de, "Spektroskop" ya da "tayfçeker" adı verilen özel aletlerle yapılıyor. Belli büyüklükteki teleskoplara bağlanan modern tayfçekerler aracılığıyla, yalnız Güneş değil tüm yıldızların da tayfını elde et­mek mümkün... Böylece, ışığının tayfı alınan yıldıza ve çevresine ait temel fiziksel özellikler ve bilgiler elde edilebiliyor. Çünkü tayfın renkleri, üzerindeki çizgiler, bun­ların incelik ve kalınlıkları hep ge­len ışığın fiziksel özelliklerine göre biçimleniyor.