Kuzey Anadolu’daki Pontus Dağları, antik Yunan ve Roma dünyasında korkunç bir ün kazanmıştı. İlginçtir ki, bölgenin kötü şöhreti büyük ölçüde tatlı olmayan bir baldan kaynaklanıyordu. Aslında, bazı eski ordular ne yazık ki Pontus Dağları’nda üretilen balın bir kısmının zehirli olabileceğini ve zihinleri değiştirebileceğini keşfetti.

Yunanistan’da, Pontus Dağları’nın deli balı, Atinalı bir filozof, tarihçi ve paralı asker olan Ksenophon tarafından popüler hale getirildi. Kendisi, “On Binler” olarak bilinen ünlü bir paralı asker bölüğünde hizmet ederken bal ile bizzat karşılaşmıştı.

Genç Cyrus adlı bir Pers prensi, MÖ 401’de Kral II. Artaxerxes’e karşı başarısız bir isyan için paralı asker birliği tuttu. Cyrus öldürüldüğünde ve isyanı bastırıldığında, Yunan paralı askerleri kendilerini Babil civarında yalnız bir şekilde buldular.

Pers kuvvetleri tarafından takip edilirken ve yerel kabileler tarafından pusuya düşürülürken, Yunanlar, Karadeniz’i görebilecekleri Pontus Dağları’na ulaşmak için Mezopotamya ve Ermenistan’dan geçtiler. Yakınlarda Yunanların yaşadığı kıyı kenti Trapezus vardı, ancak bir günde oraya ulaşamadılar ve kıyıya yaklaşana kadar dağlarda birkaç gün kamp yapmak zorunda kaldılar.

Bir Kolhis milisini yendikten sonra, paralı askerler Trapezus’a yürüyüşleri sırasında çok az direnişle karşılaştılar. Paralı askerler, özellikle köylerin çevresinde bol miktarda arı kovanı ve bal peteği bulmaktan memnundu. Yine de balın potansiyel olarak yerel milislerden daha tehlikeli olduğu ortaya çıkacaktı. Ksenophon, Yunanların balı yedikten sonra meydana gelen sahneyi şöyle anlatıyor:

“Petekten yiyen bütün adamların aklı bozuldu, kusma ve ishal oldu ve ayağa kalkamayacak kadar zayıflardı. Az yiyenler sarhoş gibi, çok yiyenler deli gibi, hatta ölüm anında insan gibi davrandılar. Yer, sırt üstü yatan adamlarla o kadar yoğun bir şekilde kaplanmıştı ki, sanki bir yenilgi sonrası gibi görünüyordu ve moralleri bozuktu.”

Neyse ki Ksenophon ve Yunan paralı askerleri için balın en kötü etkileri 24 saat sonra geçti ve grup birkaç gün daha dinlendikten sonra Trapezus’a yürüyüşlerine devam edebildi. Ancak birkaç yüzyıl sonra, bölgedeki bir Roma ordusu bal konusunda daha kötü bir tecrübe yaşadı.

Romalı coğrafyacı ve tarihçi Strabon’a göre Büyük Pompeius, ordusunun bir kısmını Pontus Dağları’ndaki deli balın etkisine kaybetmişti. Pompeius, MÖ 66’da Pontus’ta Kral VI. Mithridates’e karşı Roma kuvvetlerine komuta etmek üzere atanmıştı. Mithridates MÖ 63’te intihar ettiğinde, Pompeius bölgeyi yeniden düzenleme konusunda oldukça özgürdü.

Pontus Dağları’ndaki belirli bir topluluk Pompeius’a zorluk çıkardı. Strabon, bu grubu, Ksenophon ve On Binlerin yüzyıllar önce karşılaştıkları belirli bir Mossynoeci halkıyla bağlantılı olduğuna inandığı Heptacometae olarak tanımladı. Strabon’a göre Heptacometae, Pontus Dağları’nın zehirli balını silah haline getirdi ve Pompeius’un ordusunun bir kısmına karşı savaşta başarıyla kullandı. Strabon şunları yazdı:

“Heptacometae, dağlık ülkeden geçerken Pompeius’un ordusunun üç birliğini öldürdü. Ağaç dallarından elde edilen çılgın balı kaselerle karıştırıp yollara yerleştirdiler ve daha sonra askerler karışımı içip akıllarını kaybettiklerinde onlara saldırdılar ve onları kolayca bertaraf ettiler.”

19.yüzyılın sonlarında bilim insanları balın gizemini çözdüklerini iddia ettiler. 1889’da yapılan bir çalışmada, Pontus balındaki zehirleyici özellikler, arıların yerel bir çeşit sarı çiçekli ormangülünden (Rhododendron luteum) topladıkları andromedotoksine atfedildi. Pontus orman güllerinin hakim olduğu bölgelerdeki arılardan Mayıs ve Haziran aylarında üretilen bal, görünüşe göre, tüketilmesi tehlikeli hale getirecek kadar yüksek bir andromedotoksin konsantrasyonuna sahipti.

 

 

Kaynak: https://arkeofili.com/karadenizdeki-deli-bal-antik-cagda-askerleri-zehirledi/