Antik dönem Yunanlılarına göre deprem­lerin tek sorumlusu, denizlerin tanrısı Poseidon'du. Bu mit de, sismik akti­vitenin çoğunun Akdeniz'in altında oluştuğu gerçeğiyle ortak bir noktayı yakalıyordu. Ancak, tüm bunlara rağmen, dep­remleri doğal olaylarla bağdaştıran yaklaşımlar da yok değildi. Babilli astronomlar, Güneş ve yıldızların di­zilişleri ile sarsıntılar arasında bağlan­tılar olduğunu sanıyorlardı. Aris­to'nun "Meteorologica"sında deprem­lerin, buharlaşma ile oluşan rüzgarla­ra bağlı olduğunu savunuluyordu.

Güneş'ten gelen sıcaklık yeryüzünde buharlaşmayı oluştururken, dünyanın içindeki ateş de yerin altında buhar­laşmalara neden oluyordu. Rüzgarlar dünyanın içine dolup yeteri kadar güç toplayınca yeri sarsabiliyorlardı. "Gö­zenekli toprağı olan yerlerdeki sarsın­tı daha fazla olur, çünkü bu topraklar içlerine daha fazla rüzgar alırlar" di­yen Aristo böylece jeolojik bir gerçe­ğe de deyinmiş oluyordu.

Bunlarla beraber, depremleri "tan­rının öfkesi" olarak görme inancı po­pülaritesini devam ettirdi. 1692'de Ja­maica'daki Port Royal depremi bu inancı daha da kuvvetlendirmişti. Çünkü bu şehir, İngilizlerin "Yeni Dünya"da yarattığı en zengin sömür­gelerden biriydi, bu ayrıcalığı da Batı Hindistan'ın korsan ve köle ticareti merkezi olarak kazanmıştı. Depremin kötü insanların yaşadığı bu bölgeyi yerle bir etmesi, tanrının onlara karşı duyduğu öfkenin bir sonucu olarak yorumlanmıştı.

1700'lü yılların ortalarına doğru or­taya daha bilimsel teoriler atılmaya başlandı. 1755 depremi, dünyanın en zengin şehirlerinden birisi olan Lizbon’u yerle bir etmeye yeterli olmuş­tu. Optimist filozofların kafaları biraz olsun karışmıştı; ve, bunu en iyi de­ğerlendiren Voltaire oldu. "Candide" adlı romanında Lizbon depremine de­ğinerek "Dünyaların en iyisi buysa, diğerlerinin nasıl olduğunu merak ediyorum doğrusu" diyerek optimist­lere laf atıyordu.