Bir mumya, Ka’sının ölümden sonraki yaşamda ihtiyaç duyabileceği şeylerle birlikte gömülürdü. Sihir sayesinde tüm ihtiyaçlarını karşılayabilseler de zenginler değerli eşyalarını yine de mezarlarına götürürlerdi. Ölen kişi ne kadar zenginse yiyecek odalarında o kadar çok şey olurdu.

Ölenin ailesi ve arkadaşları, yılda bir kez mezarın dışındaki odada toplanarak merhumu anarlardı. Bu etkinlik için özel şarkılar bestelenirdi. Bir oda yaptırmaya parası yetmeyenler içim açık alanda ‘Vadi Şöleni’ olarak bilinen bir piknik düzenlenirdi.

Ka’nın sonsuzluk için beslenmesi gibi bir sorun vardı. Bazı aileler, ölen akrabalarını beslemesi için mezarlık rahiplerine bir parça toprak vererek bu sorunu çözerlerdi. Bazıları da büyüye başvururdu.

Sıradan erkek ve kadınların mezarlarındaki resimler bizlere Mısırlıların nasıl yaşadıkları hakkında çok fazla bilgi vermektedir. Aile yaşamları, ürün yetiştirmeleri, bira yapışları, ahşap ve taştan ev yapımı.

Mezar resimleri, ölenler için sonsuzlukta sürekli oynatılabilecek mükemmel yaşamın DVD’si gibiydi. Ölen kişi her zaman çok genç ve sağlıklı resmedilirdi. Bunun nedeni, belki de birçok mezardaki çalışmanın kişi daha çok gençken başlamış olmasıydı.

Krallık mezarları ise bunların tersine, kutsal resimlerle süslenirdi. Kral Tutankamon’un mumyasının çevresi, ölümden sonra yaşama yaptığı yolculuktan sahnelerle ve yolculuğunda ona yardımcı olması için büyülerle süslenmişti. Mezar odasına giden geçitte, ölen firavunun her gece yapacağı yolculukta güneşin bir sonraki gün yeniden doğmasını güvenceye almak üzere gecenin 12 saati resmedilmiştir.

Mezar büyüsünün başka yararları da vardı. Firavunların ve soyluların öldükten sonra da hizmetkarlara ihtiyacı olduğuna inanılırdı. Eski Krallık sırasında, ölümden sonraki yaşamda da krallarına eşlik etmeleri için hizmetkarlar öldürülürlerdi. Orta Krallık dönemine gelindiğinde bu katliam sona ermiş, soylu Mısırlıların mezarlarına yerleştirilen shabti (uşabti) diye bilinen maket, hizmetkar yerine kullanılır olmuştu. Güçlü büyüler yapılarak shabti canlandırılır, ölümden sonraki yaşamda efendi ya da hanımların onlardan istediklerinde tanrılara yardımcı olmaları sağlanırdı.

Boyları 10-60 cm arasında değişen shabti’ler taş, ahşap, mavi cilalı çanak çömlek ve metalden yapılırdı. Üzerlerine genellikle hizmet ettikleri ölünün adı ve unvanları yazılırdı.

Orta Krallık döneminde, 2-5 kadar shabti de kendi küçük tabutlarına koyulurdu. Bunlar önceleri, yok edilecek olursa gerçek mumyanın yerine geçmeleri için kullanılırlardı. Daha sonra ise asker mangaları ya da aşçı ekipleri gibi gruplar olarak yer almışlardır.

Kollarının çapraz yapılmasından çok, ellerinde aletler ve silahlar olurdu. Bu shabti’ler ölülerin hizmetkarlarıydı. 18.Hanedanlık’tan itibaren firavunlar bu shabti’lere doymak bilmiyorlardı.

 

Kaynak: Jim Pipe- Eski Mısır, Mumyalar, Sihir ve Efsaneleri