Bilgiden uzak fikir­ler yürütüldü, bunun sonucunda da depremlerle ilgili pek çok mit ve hi­kaye oluştu. Ancak, mit de olsalar ba­zıları ufak bir gerçek payı taşıyordu. İlk insanlar yerin sallanmasına, aşina oldukları hayvanlara benzeyen çok büyük canavarların hareketlerinin yol açtığını sanıyorlardı. Dünyanın yu­varlak olduğunu bilmediklerinden, üstünde yaşadıkları yerin altında, dünyaya alttan destek veren bir şeyin, ya da bir kişinin olduğunu düşünü­yorlardı.

Hindu mitolojisine göre, yerin al­tında 8 tane fil bulunuyordu; bu filler­den biri yorulduğu zaman başını eğip sallıyor, böylece deprem oluyordu. Moğol lamalarına göre de bu doğa üstü yaratık, dünyayı sırtında taşıyan ve belli aralıklarla seyiren büyük bir kurbağaydı. Diğer kültürlere göre de dünya sonsuz bir denizin üzerinde duruyordu... Örneğin, Japonlar yüzen bir ejderhanın yeryüzünü yüzdürdü­ğüne inanıyorlardı. Sonraki inanışa göre bu yılan, arada bir zıplayan bü­yük bir yayın balığına döndü. Depre­mi oluşturan artık bir yayın balığıy­dı.

Zaman geçtikçe insanlar, mitlerde­ki hayvanlardan vazgeçtiler ve dep­remleri "tanrılar"a yorumladılar. En­donezya adalarının yerlileri, dünyayı taşıyan şeytanın belli kurbanlar veril­mediği zaman sinirlendiğini ve dün­yayı sarstığını sanıyorlardı. Eski Peru kabilelerinden biri olan Mainaslar da, tanrılarının, nüfusu saymak için dünyaya geldiğinde adımları ile dünyayı sarstıklarını düşünüyorlardı. Tanrının işi böylece hem kısalıyor, hem de ko­laylaşıyordu. Yerliler bu sarsıntıları hisseder hissetmez evlerinden dışarı çıkarak "Ben buradayım, ben burada­yım" demeyi adet edinmişlerdi. Bu inanış sayesinde, evlerden dışarı çı­kanların çoğu ölümden kurtulmuş oluyorlardı.