Hıristiyanlı­ğın bu temel doktrini, yüzyıllar bo­yunca, kaçınılmaz bir biçimde gü­nahkar olarak doğan insanı, yaşadığı süre içerisinde günahlarından arın­mak üzere, iyi olmaya, hiçbir canlıyı öldürmemeye, günahının kefaretini ödemeye ve "temizlik erdemi" ne sa­hip olmaya zorladı.

"Temiz olmak" meselesi de düşünsel kökenini "Hav­va-Yılan-Kadın" üçlüsünde buldu. Hepsi de erkek olan kilise babaları, hikâye yazarları, din tarihçileri ve sa­natçılar yüzyıllarca bu konuyu araştırdılar, işlediler ve insanoğlunun ba­şına gelen felaketlerden fettan yıla­nı/kadını sorumlu tuttular.

Ataerkil dinlere göre, Havva'nın dişi doğasının temel öğesi şeytansı cinsellikti. Bu duruma karşın saflık, çilecilik ve akılcılık gibi erdemler de erkek doğasının özellikleriydi. İşte bu yüzden, Katolik Kilisesi'nde hem din adamları hem de sıradan insanlar için bekaret, en yüce erdem olup çık­tı. Kilise babalarına göre erkek, şeh­vetini kontrol edecek güce sahipti ve bakir kalarak bunu başarabilirdi. Oy­sa fettan kadın, doğasına her zaman yenik düşer, erdeme erişemezdi. Ki­mi doktriner Hıristiyanlara göre yı­lan, aslında Havva ile cinsel ilişki kurmak istemişti.

 Yine kimileri de Havva'nın elmayı yiyerek yılanla za­ten sembolik bir cinsel ilişkiye girdi­ğini, bu yüzden şehvetinin kabardığı­nı ve dayanamayarak Adem'i yoldan çıkardığını savundular. Yani Havva, en çok elde etmek istediği şeye, "fallus" a, ona çok benzeyen yılanla ve yılanda erişmişti. Yahudilik, Hıristi­yanlık ve İslam işte bu yüzden, "baş­tan çıkarıcı, şehvetine yenik düşen ve insanı ölümlü kılan kadın" kavramını yarattılar ve onu erkekten aşağı bir varlık olarak benimsediler.