Katolik İtalya'daki Rönesans res­samları, özellikle Masolino, Raffaello ve Michelangelo, "Cennetten Kovuluş"u tablolara dökerken yılanı, Havva'ya çok benzeyen sarışın bir kadın olarak tasvir ettiler. Katoliklerin aksine Protestanlar ise, yılanın insan yüzü kazanmasının gereksizli­ğine inandılar.

Martin Luther düşün­cesinin etkilediği Albrecht Dürer ve Lucas Cranach gibi ressamlar, yılanı yılan olarak çizdiler. Aydınlanma Çağı'nda laikliğin gelişmesiyle, yo­rumcular ve sanatçılar, Âdem ile Havva hikayesini bir "İlk günah" öy­küsü olmaktan çıkararak bir "İnsan­lık durumu" meselesi haline getirdi­ler.

Dinsel determinizm ile özgür ira­de arasında süren bu gerilim, bütün felsefî tartışmaları iki yüzyıl boyunca yönlendirdi. Cennet Bahçesi'ndeki baştan çıkarma, batı mitolojisinin te­mel toposlarından biri olarak kaldı, ama dogmadan da arınmış oldu. El­mayı yemek olumlu bir hareket ola­rak yorumlanmaya başladı.

İnsanın elmayı yemesi, onun bireyleşmesi­nin, masumiyeti reddetmesinin, bil­giye ulaşmasının ve bilgiyle/deneyle birlikte kaçınılmaz olarak kötüye alışmasının sembolik anlatımı haline geldi. Böylece yılan, Âdem ile Hav­va'nın "felaketini" hazırlayan cana­var olmaktan çıktı, onların bilgilenme yolunu açan yardımcıları olarak yorumlandı. Yine de insan düşünce­si, "ilk çift" i, bilgiyi arayan ve bulan insanlar olarak selamladığı halde; yı­lan, onların yol göstericisi de olsa, bir türlü tam aklanamadı...