Yılan ve iyilik/kötülük ikilemi saplantısı olan İngiliz romantik şairi Willıam Blake’in (1757-1827) din felsefesinde ruhu ya­ratan bir "İyi Tanrı" ile, maddeyi ya­ratan ve "Ürizen" adını taşıyan bir "Kötü Tanrı" vardı.

Materyalizm de Kötü Tanrı'ya tapmakla eşanlamlıy­dı. Masumiyet ve Kötülük çağların­dan sonra ancak bilge kişilerin erişe­bildiği olgunluk dönemine de "Ör­gütlenmiş Masumiyet" (Organized Innocence) adını verdi.

Blake'in şi­irinde de resminde de yılan figürü hep kilit bir rol oynadı; kimi zaman ikiyüzlülüğün, köleliğin ve kilisenin gücünün temsilcisi olurken, kimi za­man da aşkı temsil etti. Şairin yılana yüklediği iki zıt anlam, onun cinsel­liğe yaklaşımının ifadesiydi. Cinsel­lik, gerçek aşkın bir parçasıysa iyi, şehvetin ve baskının göstergesiyse kötü oldu.

John Milton'da (1608-1674) bulduğu püriten görüşe karşı çıkan şair, herhalde Ro­mantik Dönem'in etkisiyle, yılana biraz da şefkatle bakmıştı; kötülüğün de iyilik kadar insansı olduğunu, cinselliğin insanın mutlak düşüşü olmadığını yazdı ve çizdi...