Yılan, insanın bilincine kıvrıla kıvrana "zaman" ın başlangıcıyla gir­di. Ve insanoğlunun ilk tanrılarından biri oluverdi. Yılanın hayatla ölüm, yerle gök ve bu dünyayla öbür dün­ya arasında gidip geldiğine inanıldı.

Yılan ev halklarını korudu, aklına ve sezgisine hayran olundu. Ama ondan korkuldu da yılan baştan çıkarmanın, hastalığın, ölümün, zeh­rin ve yok edici kudretin temsilcisi sayıldı. Yılandan; yarasadan, solu­candan, kertenkeleden ve bir sürü başka hayvandan olduğundan çok da­ha fazla nefret edilir.

Yılan kaygan­dır, kolu, bacağı ve boynu yoktur; vü­cudunun nerede başlayıp nerede bitti­ği anlaşılmaz. Gözleri hiçbir zaman kapanmaz, yüz ifadesi değişmez, ku­lağı yoktur, asla duymaz.

Yılan so­ğukkanlıdır, dili çatallıdır. Bebek yı­lan bile sevimli değildir, sadece ana babasının daha küçük boyda olanıdır. Yılan, tanımlanamaz; sadece farklı­dır, başkadır, diğerdir.