Eski Roma'ya gelince, onlar da yı­lanın şans getirdiğine inanırlar: apo­letlerine çöreklenmiş yılan figürleri işletirler; evlerde ve kamuya açık yer­lerde yılana ithaf edilen tapmak/su­nak yapıları bulundururlardı. Pompei harabelerinde görülen, üzerine yılan işlenmiş ev duvarları bu inancın önemli bir göstergesiydi.

Çiçero ve Lıvius'a göre, yılan görmek iyi haber; yılanın ortadan kaybolması ise ölüm belirtisiydi. Buna karşın, Romalı kon­sül Attilius Regulus'un (M.Ö. 255) Kartaca'ya karşı yürüttüğü ve çoğun­lukla kazandığı savaşların anısına ya­pılan tasvirlerde Regulus, Kartaca'yı temsil eden dev bir Afrika yılanıyla savaşırken gösterilmişti. Kartaca ile yılan aynılaşması, belki de tarihçi Plimus'un, konsülün bir Afrika seferinde 40 santimetre uzunluğunda bir yılanı doğramasını anlatmasından sonra ku­rulmuştu.

Semavi dinlerin temel doktrinine dayanarak, yılanın düşmanla özdeş kı­lınması, aynı hayvanın antik dönemde taşıdığı "şans sembolü olma" özelliği­ni ortadan kaldırmamıştı. Nitekim Sforza-Visconti hanedanının kurucusu olan Otho, Birinci Haçlı Seferi'nde, kalkanının üzerinde bir çocuğu yutan yılanın resmedildiği bir Arap askerini öldürdü. Ve bu "şanslı" olaydan sonra, Otho'nun torunları Lombardia'nın merkezi olan Milano şehrini 400 yıl boyunca yönettiler. Amblemleri de çöreklenmiş bir yılandı...