Mitolojilerde canavarların çok başlı olması, onların daha da kötü olması anlamına gelir. Oysa çok başlı yılanlar, iyi talihin simgesidirler. Bu­da heykellerinde görülen yedi başlı yılan Buda'yı; çok başlı kobra da Hint mitolojisine göre, evreni yara­tan "Vişnu"yu korurdu.

Yılan-tanrılar, yerle gök, yaşamla ölüm, kaos ile düzen ve kurak iklim­le sulak iklim arasında gidip geldik­leri için, Amerika kıtalarında ve As­ya'da bulunan kült eşyalarında, ge­nellikle iki başlı olarak tasvir edil­mişlerdi. Bu iki başlılık, sezdirmeden hem ileriye hem geriye doğru hare­ket etmeyi ve yeryüzü/gökyüzü iliş­kisini anlatır. Yılana takılan kanatlar da özel bir anlam taşır. Mississippi Vadisi'nden Panama'ya kadar olan bölgenin sanatlarında görülen kanatlı yılanın da ikili bir kimliği vardır. En ünlü Mezoamerikan tanrı olan Quetzalcoatl, başlangıçta toprağın ve tanrının ulusuydu. Bu kült, Toltek, Maya ve Aztek kabileleri tarafından benim­sendikçe, quetzal kuşunun yeşil ve altın renkli kanatlarını edindi. Kanat­lı yılan böylece hem yerdeki hem de gökteki kuvvetlerin temsilcisi oldu.

Yılan, yaratan ve yok eden ana tanrıçanın her iki yönünün de amble­miydi. Yunan tanrıçası Demeter ile Aztek tanrıçası Coatlicue'ye daha bol ürün vermeleri için tapılırdı, ama her ikisi de aynı zamanda kanlı kurban törenlerinin de tanrıçasıydılar. Bu iki tanrıçanın Hintli meslektaşı Kali, ölüm tanrıçasıydı. Kali'nin ve Coatli-cue'nin heykelleri kana bulanır, hey­kele kafataslarından bir kolye ile yı­lanlı kemerler takılırdı.

Yılanın yaratıcı ve yok edici özel­liği, eski Mısır'da Nil'in taşkın-çekilme hareketleriyle de bağlantılıydı. Mısır'ın yer ve gök tanrıları alınların­da bir yılan taşırlar; öldükten sonra tanrılaşan firavunların baş süslemele­rine de mutlaka bir yılan oturturlardı. Romalılara esir düşmek istemeyen Kleopatra da kendini, İsis'in kutsal hayvanı olan bir kobraya sokturtmuştu. Kleopatra böyle bir ölümle, büyük tanrıça İsis'e ve ölümsüzlüğe kavuşmuştu.