Zeus, Athena, Demeter ve Hermes bu ölümsüzlerin başta gelenleridir. Eski Yunan'da yılan, önceleri tanrıçaları, sonraları da tanrıçalardan daha güçlü hale gelen tanrıları anlatmak için kul­lanıldı. Perseus'un Medusa'yı öldürü­şü de işte bu gücün el değiştirmesi ve ataerkil düzenin galebe çalması olarak yorumlandı. Medusa, Yeryüzü'nün kı­zı ve Titanların kız kardeşiydi. Hesiodos'a göre, Zeus, Medusa'nın kardeş­lerini yenip Olympos'ta krallığını ilan edince, Medusa'yı uzak batıya sürdü.

Çok güzel bir kız olan Medusa sür­günde yaşlandı, ifadesi donuklaştı ve güzelim bukleleri kıvranan yılanlara dönüştü. Ona bakan her ölümlü bir anda taşlaşıyordu. Medusa'yı öldür­meye giden Perseus, taşlaşmamak için, Medusa'ya o uyurken yaklaştı ve aynadaki hayaline bakarak başını kes­ti. Ölümünden sonra Medusa'nın gü­cü, iyileştirme tanrısı Asclepios'a geç­ti.

Asclepios'a adanan tapınakta da bir sürü yılan bulunurdu. Bu tanrı, hasta­ları iyileştirme sanatını ve tıbbi bilgi­leri, kendisini yetiştirmiş olan bilge kentauros Chiron'dan öğrendi. Tanrı­ça Athena, Asclepios'a Medusa'nın kanından iki porsiyon verdi, bunların biri insanları öldürür, diğeri ise ölüleri diriltildi. Asclepios kültü Yunan'dan Roma'ya geçtiğinde, Asclepios'un ta­şıdığı "caduceus", hekimlerin amble­mi haline gelmişti.

Böylece yılan ve hekimlik, bir daha ayrılmamacasına birleştiler. Romalı Plinius, kelliğin te­davisi için yılan yağı önerirken; Ger­menler ve Keltler, insanların, beyaz bir yılanın kaynatılmış etini yedikleri takdirde tıbbi bilgilere sahip olacakla­rına inanırlardı.