Bahar döneminde bir gün Antepli iki kız kardeş bahçededirler. Tohum ekip, çapa yapıyorlardı. Yaşlı, yoksul bir derviş uzaktan onları görür ve ayrı ayrı yanlarına gider.

Derviş önce büyük kız kardeşin yanına gitti. Ona karnının aç olduğunu söyledi ve karnını doyuracak bir parça yiyecek istedi. Büyük kız kardeş dervişin eline bir kuru ekmek ve bir soğan tutuşturdu.

Derviş bunun üzerine büyük kız kardeşe “Ektiğini biçesin.” dedi ve yanından uzaklaştı.

Daha sonra derviş küçük kız kardeşin yanına gitti. Ona da karnının aç olduğunu ve karnını doyuracak bir parça yiyecek istediğini söyledi. Küçük kız kardeş dervişe:

“Hoş geldin, konuk kısmetiyle gelirmiş. Sabah helva yaptım, otur da getireyim. Sen de afiyetle yiyesin.” dedi.

Derviş helvasını aldı ve “Sağ ol kızım, sen de ektiğini biçesin” diyerek yanından uzaklaştı.

Dervişten sonra kız kardeşlerin ektiği tohumlar büyüdü. Büyük kız kardeşin ektiği tohumlar yeşerip yeşil biber oldu. Biberler kuru ekmek gibi kuruyunca da soğan gibi kızarıp kırmızı biber oldu.

Küçük kız kardeşin tohumları da fıstık oldu.