Nuh, suların çekildiğinden emin olmak için bir kuş gön­derir ve bir sunak yeri kurar. Bu metinlerde, daha önceki metinlerde olmayan ve değin­memiz gereken bazı özgün un­surlar vardır; öncelikle “tek bir tanrı” söz konusudur; ne tanrılar arasında gizli toplantılar, ne insanların sürekli ola­rak kurban oldukları entrika­lar, ne de kararın sadece en bilge tanrılara bildirildiği tan­rısal meclisler, ne de bir kah­ramanın tanrılaştırılmasından söz edilmez.

 Tanrı, tektir, benzeri yok­tur ve evrenin ötesinde, “üze­rinde” bir konumdadır. Tüm evren yok olsa bile o, var ol­maya devam eder. Bu metinlerde Tufan'ın nedeni de Nuh'a açıkça anla­tılır; insanların zalimliği, şid­deti ve yoldan sapmış ol­malarıdır bunun sebe­bi... Nuh'un kurtul­masının tek nedeni ise, iyiliği, doğru­luğu ve Tanrı'ya teslim olmasıdır. Diğer kahramanla­rın tersine, gemisine ne serve­tini koyar, ne de Tufan öncesi bilgiyi kurtarmaya çalışır; o ne bir kraldır, ne bir rahip, ne de yüksek derecede biri; çün­kü Tanrı, insanlar arasında onların ruhlarından başka bir otoriteyi önemsemez ve hepsi­ni istisnasız olarak aynı şekil­de sorgular.

Bunun dışında, tek tanrılı dinler öncesi dönemdeki me­tinlerin ait oldukları pagan (putperest) inanışların tanrı­ları yaratmak için doğayı gözlemledikleri ve bu konuda da­ha gerçekçi davranmış olduk­larını söyleyebiliriz· felaketler de tıpkı tanrılar gibi kaprisli­dirler. Onlara göre, insanların kaderleri, tanrıların önceden bilinemeyen kaprislerine bağ­lıdır ve tufan ya da kıyamet de, Yakın Doğu tanrıları ka­dar kaprisli ve kördür iyileri ve kötüleri bir arada ve aynı şiddetle vurur.

Halbuki Eski ve Yeni­ Ahit'te Tanrı, Nuh'a “Artık dünyayı mahvetmeyeceğim” der. İnsanoğlunun zayıflığının farkında olan Yaratıcı'nın merhameti, “dünya var olma­ya devam ettikçe devam ede­cektir”. Türkçe'ye “Ahit” diye çevirdiğimiz “testament” keli­mesinin anlamının “birleşme” olduğunu hatırlarsak, Tanrı ile insanoğlu arasında bir ittifakın kurulduğunun vurgu­landığını da düşünebiliriz.