Eskişehir’in kavurucu sıcak bir gününde, genç bir adam işini bitirip köyüne doğru yola koyulur. Güneş öğle vakti tam tepedeyken adam bir ahlat ağacının gölgesine sığınarak dinlenmeye karar verir. Hem biraz dinlenip hem de çıkınındaki yemeğini yiyecektir. Yemeğini yedikten sonra sıcağın da etkisiyle bir ağırlık çöker ve ağacın gölgesinde içi geçer.

Kulağına gelen sesle uyanan genç adam, biraz ileride bir köstebeğin beyaz bir taş ile oynadığını görür. Köstebek adamın kendisine baktığını fark edince ürker, elindeki taşı bırakarak deliğine kaçar. Genç adam, köstebeğin bıraktığı taşı eline alır. Sıcakta taş serin serin iyi gelir, taşla biraz oynar. Sonra cebinden çakısını çıkararak taşı yontmaya başlar. Bir iki çakı darbesinden sonra beyaz taş dile gelir:

“En insan, ey Tanrıdan sonra yeryüzünün en becerikli varlığı. Ne istedin benden, niye batırdın böğrüme o sivri bıçağı?”

Adam korkar ve elinden taşı bırakıverir. Taşı bırakınca taş, güzeller güzeli bir kıza dönüşür. Adamın korkudan eli ayağına dolaşır, dili tutulur. Adam bu haldeyken kız tekrar taşa dönüşür ve köstebek deliklerinden birinden içeri sürüklenir. Adam kendine geldiğinde çok etkilendiği güzel kızı bulmak için köstebek deliğini kazmaya başlar.

Genç adam yerin yedi kat dibine kadar kazar. Açlıktan ve kazmaktan gücü tükenen genç adamın, güzel kızın hayaliyle ruhu bedeninden ayrılır.

Köylüler gençten bir süredir haber alamayınca onu aramaya çıkarlar. En sonunda derin bir çukurun içinde cansız bedenini bulurlar. Avucunda yuvarlak, küçük ve serin bir taş bulurlar. Genç adamın kazdığı kuyudan boyut boyut ak taşlar çıkar. Köylüler taşları arındırır ve üzerlerine işleme yaparlar.

Ak taşı derin kuyulardan çıkaranlar, elleriyle işleyenler, alıp satanlar, taştan ekmek yiyen herkes lületaşını yedi kat yerin dibinden çıkarıp getiren köstebeği pir olarak kabul ederler. Hatta bu yüzdendir ki lületaşı ocakları köstebek yuvasına benzerler.