Felsefe tarihine göz atan herkes felsefenin durmaksızın görünüş ile gerçeklik arasındaki farkı tartıştığı dönemlere elbet denk gelir. Bu ayrım aslında Antik Yunan dönemi felsefenin Sokrates öncesi olarak sınıflandırılan bölümünün tam merkezindedir.

Sokrates’ten önce filozoflar gerçeklik kavramının nihai doğasının gözümüzle gördüğümüzden çok daha farklı olduğuna inandılar. Örnek vermek gerekirse Thales gerçeklik ne kadar değişirse değişsin her şeyin ‘’su’’ dan meydana geldiğine düşünüyordu. Heraklitos dünyanın ateşten meydana geldiğini öne sürüyordu. Parmenides ise her şeyin aslında durduğunu bizim hareket dediğimiz ya da hareket ettiğini gördüğümüz şeylerin birer yanılmasa olduğunu öne sürüyordu.

Yani kısaca Sokrates’e gelene kadar tüm filozoflar gerçekliğin temel olan bir ana maddeye bağlı olduğuna inandılar ve hatta gündelik hayatta gördüğümüz her şeyin dünyanın aldatıcı birer resmi olduğunu öne sürdüler. Bu inanışlar tabii ki ne felsefe de ne de bilim de temel olmadı.

İlerleyen dönemlerde Platon, Spinoz ve hatta Leibniz ve adını sayamadıklarımız bu geleneğin takipçisi bir noktaya kadar oldular ama farklı olarak gerçekliği sıradan, genel dünya görünüşünden daha yakın olduğunu iddia ederek, bugün alternatif evren dediğimiz durumun temeli olan alternatif gerçeklik modelleri öne sürdüler.