1973 yılının Aralık ayında Üçköz köyünden ev alıp, partizanlar gibi gecenin dördünde bu eve yerleştim. Sabahleyin polisler gelip bir hafta içinde protokol imzalamamı emrettiler. Fakat ben yine karşı çıkarak “Hiç uğraşmayın, bir çocuğumu kaybettim, dördünü de kaybederim. Kendimi de yok ederim. Beni Kırım’dan canlı çıkaramazsınız ancak ölümü çıkarabilirsiniz” dedim.

Bana yapılan bu zulmü görenler, Andrey Dmitriyeviç Saharov’la görüşmemin iyi olacağını söylediler. Ben de Saharov’a gittim. Saharov beni çok iyi karşıladı. Ona başıma gelenleri anlatınca, O başını iki elinin arasında alıp saklayarak ağlar gibi oldu. “Halklar ne kadar zor bir zamanda yaşıyorlar” dedi. Sonra Moskova’ya bizim durumumuzu anlatan dilekçeler yazdı. Ondan sonra merkezi hükümet bana çok sıkıntılı günler yaşattı. “Sen Saharov’a nasıl ulaştın? Niçin gittin?” diye çok zulmettiler.