Eski İbranice’ye dayanan dybbuk kelimesi, anlam olarak bağlı olma durumunu ifade eder. Kelimenin kökeni fiil dabaq’tan türemiştir. Dabaq kısaca yapışmak veya bağlanmak anlamına gelir.

Dybbuk Yahudi mitolojisinde kötü bir ruhun adıdır. İslam’da cin, Hristiyanlıkta çoklu şeytan olarak anılan kötü ruhlarla aynıdır. Dybbuk, yaşayan birinin bedenini gasp eder. Yani İslam’da içine cin girmesi veya Hristiyanlıkta şeytanın bedeni ele geçirmesiyle aynı durumdur.

Yaşarken işlediği ve kefaretini ödemediği günahlar yüzünden ruhu huzur bulmayan kişiler, Dybbuk ile bir tutulmuştur. Yahudilerin kutsal kitabı Eski Ahit’te dybbuk ile alakalı kesin hükümler bulunmasa da dybbuk inancı özellikle 16. ve 17. yüzyılda Museviler arasında yaygınlık kazanmıştır. Almanya ve Polonya Yahudilerinin etkisiyle bu zaman diliminde literatüre geçen dybbuk, günahkar ve huzursuz ruhun diri fakat hasta bir bedeni hapsetmesi olarak anlaşılabilir. Dybbuk inancı, aynı zamanda Orta Çağ Hristiyanlığında da rastlandığı üzere, ruhun gezgin olmasını ifade eden gilgul kavramıyla örtüşmektedir. Gilgul nosyonu, ölümden sonra bir ruhun direkt öteki yaşama gitmeyip, bu alemde gezinmesini ifade etmektedir.

Dybbuk’un bedenini ele geçirdiği kişinin ise, yine bu kötü ruha kapı açan ve davet eden bir günah işlediği düşünülmektedir. Orta Çağ Hristiyanlığında milyonlarca kadının histeri ve diğer psikopatolojik semptomlar nedeniyle cadı ilan edilmesine benzer şekilde, Yahudi inancında da dybbuk genellikle erkek, öte yandan musallat olduğu beden ise kadındır.

Dybbuk arafından ele geçirildiğine inanan kadınlar, diğer dinlerde olan şeytan ve cin çıkarma ayinlerine benzer şekilde, rabbi adı verilen ve mucizeler gerçekleştirdiğine ve kötü ruhları kovduğuna inanılan din adamlarına götürülüyordu. Genellikle sinagogda 10 saf adamın eşliğinde düzenlenen dybbuk kovma ritüelinde, rabbi kötü ruhun yaşamda iken işlediği suçları yüzüne vurur, onlarla yüzleştirir ve kovar veya aldatarak yaşayan bedeni terk etmesini sağladığına inanılmaktadır.