Apollon’un dedefini asla şaşırmayan bir ok yeteneği vardır. Günlerden bir gün gökyüzünde dolaşırken aşk tanrısı Eros’a denk gelir. Kendi aralarında ok atmaktan iddialaşırlarken Apollon, ettiği alaylarla Eros’u kızdırır. Çünkü Apollon, Eros’un okunun ona isabet edebileceğini hesaba katmaz. Ama Eros intikamını biraz acı alır Apollon’dan.

Eros ormanda dolaşırken denk geldiği güzeller güzeli su perisi Daphne’ye bir ok atıverir. Tabii Daphne yalnızlıktan çok mutlu olan, evlenmemeye yemin etmiş bir peridir. Eros bir diğer okunu oktan Apollon’a da atar ve Apollon Daphne’yi görür görmez aşık olur. Eros’un aşık eden altın oku Apollon’u vururken, aşktan soğutan tahta oku da Daphne’yi vurur.

Apollon her gün düzenli olarak gökyüzünden ormana inip Daphne’yi gizli gizli izler. Artık izlemek ona yetmeyince ve Daphne’nin karşına çıkmaya karar verir. Aniden karşısına çıkan Apollon’dan korkan Daphne koşmaya başlar, Apollon da peşinden gider. Kalbindeki okunda etkisiyle korku, nefret Daphne’yi daha da korkutur. Koşmaktan yorulduğu bir an içten bir yakarışla babası Peneus’a yalvarır. Birden Daphne’nin vücudu ağırlaşmaya başlar ve tüm vücudu kabuk bağlar. Güzeller güzeli su perisi Daphne’nin saçları yaprağa dönüşür.

Bu durum karşısında şaşkına dönen Apollon, hüngür hüngür ağlayarak ağaca sarılır. Daphne’ye son kez şunları söyler:

“Ey güzeller güzeli. Ben seni çok sevdim, sense beni istemedin. Yer yüzünde beni senden başka istemeyen kimse yoktur. Seninle evlenecektim, madem seni karım yapamıyorum o halde onur ağacım ol. Bundan böyle ben ve tüm kahramanlar kendini seninle süsleyecekler. Kokulu saçlarından meydana gelen bu yaprakların yaz-kış yeşil kalacaktır. Ben de onlardan başıma taç yapacağım.”

İşte böylece bu tanrısal aşk hikayesi şiirlere bile konu olmuştur. Bildiğimiz defne ağacı hikayesi de buradan gelmiştir.