Mezopotamya Mitolojisinde Sümer’de on iki büyük tanrıdan oluşan panteonun dışında, kimi görevlerde iş gördürülen ya da atanan yeraltı tanrıları olan Annunnakiler, Anunna, Anunnake ve Ennugi olarak da bilinirler.

Gökyüzü tanrıları İgigi’nin karşıtı olup, geç dönem Babil efsanelerinde Anu ile Ki’nin evlatları olarak gösterilen yeraltı tanrıları ölüleri yargılar ve pek çok açıdan Sümer panteonundaki Anunna ile benzer veya eşdeğerdirler. İnanna‘nın Yeraltı Dünyası’na Yolculuğu adlı manzum destanda 7 yeraltı yargıcı, Enuma Eliş’te ise Marduk tarafından mağlup asi tanrılar olarak gösterilmektedir. Bir Sümer söylencesinden bunların Ğirsu’da bir tapınak inşa ettiği ve yardımsever lama tanrılarıyla ilişkili oldukları anlaşılmaktadır.

Modern mistikler Anunnaki’yi Eski Ahit’te Nefilim (aşağı atılanlar), Yeni Ahit’te Devler olarak bahsi geçen, gökyüzünden yeryüzüne inen ve yerleşen uzaylı varlıklar olarak yorumlamışlardır. Dünyaya yerleşim işinde görev alan Anunnakiler Babil yaratılış destanına göre Marduk’tan emir almaktadırlar.

Orijinal Sümer metinleri ise Enlil’i işaret etmektedir. Akad dilinde An-nun-na-ki ‘gökten yere giden elli’ anlamına gelmektedir ve Anunnakilerin ellilik gruplar halinde Dünya’ya indiklerini göstermektedir. Okültistlere göre Anunnakilerin dünyaya yerleşim, tarım, inşaat gibi işlerden hayıflanmaları ve şikayetçi olmaları, onları insanı yaratmaya kadar götürmüş, dünya üzerinde bulunan ve bugün homo erectus dediğimiz varlığa kendi suret ve benzeyişlerini yerleştirerek homo sapiensi meydana getirişleridir.

 

 

 

Kaynak: Özhan Öztürk- Dünya Mitolojisi