Hindistan, aynı zamanda Zerdüşt­çülüğün de anayurdu... Zerdüştler'in ateşe taptığı iddiası bir çarpıtma olsa da, ateşi kutsal bir varlık olarak gör­dükleri bir gerçek. Onlara göre ateş, cennetten tanrı tarafından indirilmişti ve sonsuz aleve bakmak, Zerdüşt ta­pınak ritüelinin önemli bir parçasıy­dı. Ateşin insanlar tarafından kirletil­memesi gerekiyordu. Bu nedenle tü­tün içmek ve ateşi söndürmek yasak­tı. Cesetleri yakıp gömmelerine de izin verilmiyordu.

Eski Ahit'teki, Abraham, kana su­samış Ateş Tanrısı Moloch'u hiddet­le suçlamıştı. Ancak, Yahudi ve Hı­ristiyan geleneklerinde ateş, tanrının gücünü ve öfkesini simgeliyordu. Yehova'nın, Musa Peygamber'e Sina Dağı'nda verdiği emirlerde, "onun üzerine ateşle indi ve dumanı aynı bir fırın dumanı gibi çıktı" kelimeleri kullanılmıştı. Sodom ve Gomora'yı cezalandırdığında, onu kükürt ve ateşle yok etmişti.

Ezekiel'in, putperestlerin, tanrının öfkesinin ocağında eriyecekleri ko­nusundaki uyarısı, Ortaçağ Hıristi­yan papazları tarafından çok güzel anlatılıyordu. Bir Cizvit papazı şöyle demişti; "Lanetlenmiş herkes kızgın bir fırın gibi olacak, dışarıda sıcak­lıktan parlayacak, kirli kan ise da­marlarında kaynamaya devam ede­cek..." Bu sözlerden cesaret alan En­gizisyon, lanetlenmiş günahkarları kazığa bağlatıp yakarak, onlara ce­hennemde kendilerini bekleyen iş­kencelerden bir kısmım tattırmıştı...