Kelt mitolojisinde belli başlı tanrılardan birisi olan Taranis, gökyüzü tanrısıdır. Özellikle Romalılar MÖ 1. yüzyılda adayı istila ettiklerinde en çok tapınılan tanrılardan birisidir.

Latin yazarlar onu savaş tanrısı olarak tanımlamış ve Jüpiter'e (Zeus) benzetmişlerdir. Jüpiter'le Taranis'in ortak özellikleri gök gürültüsünü kontrol etmeleridir.

 Keltlerin de bir çark ya da diskle sembolize edilen ve güneşi yöneten bir gökyüzü tanrıları vardır. Bazen bu çark Taranis'le eşleştirilir. Taranis çarkı güneşin hareketleriyle birlikte ışınlarını da simgeleyen bu parmaklı çark Kelt dünyasında güneşi ve onun muhtemelen Taranis'i de içeren tanrılarını sembolize etmektedir. Keltler gök gürültüsünü ve şimşeği tanrıların doğaüstü faaliyetlerinin (Tanrıların Şimşeği) bir kanıtı olarak görürlerdi ve şimşekle aydınlanan yerlere kutsal alan muamelesi yaparlardı.

Romalılar Taranis'e tapanların zalim bir kültü de bünyelerinde barındırdıklarını gözlemlemişlerdir. Keltler, Taranis'e bazen tahta sandallarda canlı canlı yakılmış veya bataklıklarda boğulmuş insanları da kapsayan adaklar adarlardı. Bu tür bir tapınma aynı zamanda gökyüzü tanrısı olan Taranis'in yarı Romalı yarı Kelt bir yeraltı tanrısı olan Dis Pater'le akrabalığını gösterir.

 

 

 

 

 

 

 

Kaynak: Bill Price- Kelt Mitolojisi