Bugünkü kültürümüzde bi­zim için atın değeri ne ise, Şamanizm’in yaygın din olduğu Laponya'da da geyik odur... Laponlar, hem bir ulaşım aracı, hem bir tüketim mad­desi olarak yararlandıkları geyikle­rin, aynı zamanda kutsal varlıklar olan şamanların ruhlarını sakladıkla­rına inanırlar. Bu nedenle, çok zorda kalmadıkça geyik öldürmezler. Bir geyiğin öldürülmesi aynı zamanda Şamanların da yeniden öldürülmesi anlamına gelir.

Pasifik Okyanusu'ndaki sayısız adacıklarda yaşayan yerli halka göre, köpekbalıkları insan ruhu taşıyan ya­ratıklar... Polinezya yerlileri, beyaz köpekbalığını "Tanrı Kauhuhu" ola­rak çağırıyorlar. Bu köpekbalığı ok­yanusun derinliklerinde bulunan de­vasa bir mağarada yaşıyor ve mağa­raya giren her türlü canlıyı anında parçalıyor. Polinezya yerlilerine göre köpekbalıklarını öldürmek en büyük günahlardan biri... Çünkü, bu hayvanlar ölenlerin ruhlarını kendi vü­cutlarında misafir ediyorlar. Malaita Adası yerlileri ise, yılın belli günle­rinde köpekbalıkları için sığır kurban ediyorlar. Öldürdükleri ve kemikleri­ni ayıkladıkları sığırın etlerini okya­nusa atıyorlar. Daha sonra da onları yutmaya gelen köpekbalıklarıyla ko­nuşmaya çalışıyorlar.

Bu sözler, Hindu dininin tüm kutsal kitaplarında yer alıyor. Ancak, bu koca yarımadada ineğin kutsallığı geçmişin tatlı bir anısı olarak kalmış değil... Bugün bile özelinde inek ve genelinde tüm boynuzlugiller, Hin­distan'da kutsal statülerini koruyorlar ve inek hâlâ tüm iyiliklerin anası ola­rak kabul ediliyor. İneğin kutsallığı­nın bir kaynağı da bu hayvanın süt vermesi ve sütten tereyağı gibi bazı ürünlerin yapılması... Hintliler, süt ve süt ürünlerini "tanrıların insana sunduğu nimetler" olarak görüyorlar. İneğin kutsallığının ikinci kaynağı ise, Hint yarımadasını M.Ö. 1500'lü yıllarda istila edip kolonileştiren Ar­jia kabilelerinin gelenekleri... Arji­alara göre, kişinin zenginliğinin öl­çüsü sahip olduğu inek sayısıydı.