Şamanik güçleri sembolize eden totem hayvanlardan biri olan Kuzgun, şifa, koruma, sihir, oluşturma, bütünleme, içsel yolculuk ve hayvan ruhları dönüşümünün ifadesidir. Bir şaman, öncelikle farklı boyutların kapısını aralayarak totem hayvanını bulmak için eğitsel işlerine başlar. Eğer erk hayvanı kuzgun ise, bu hayvan, şamana gereksinimi olan cesaret, gözlem ve değişme önceliğini aktarıcı olur.

Keltlerde ölüm tanrıçası Morrigan’ın başlıca formu, yaşlı bir kadının siyah kuzgun tüylerinden bir pelerine sarılı halidir. Şekil değiştirme, savaş, kader, kehanet ve ölümün Keltik Tanrıçası, şekil değiştirerek ve Kuzgun haline dönüşerek; şifacıları, nehirleri, gölleri, tatlı suları gözetir. Karanlığa giren kuzgun, bu yolla aydınlığı taşıma işini üstlenir.

İskandinav efsanelerinde Kuzgun, son derece zeki olduğu bilinen önemli bir hayvandı. Tanrı Odin'in, adları ‘Düşünce’ ve ‘Hafıza’ olan iki kuzgunu ona elçilik yaparlardı. Odin’in de, Kuzgun'la karşılıklı şekil değiştirme özelliği bulunurdu ve kuzgun bu anlamda, ruhani alemlerin elçiliğini üstlenirdi. Biri öldüğü zaman kuzgun, onun ruhunu ölüler diyarına götürür, eğer korkunç bir üzüntü de ruhla beraber buraya giderse o ruh hiç dinlenemez, işte o zaman; tamir olunacak şeyler adına, kuzgun onun ruhun geri taşıyabilirdi. Böylece o, iki dünya arasında bir semboldü. Hayattakiler için ölümün, ölüler için yaşamın temsili sayılırdı.

Alaska efsanelerinde, denizleri, nehirleri yaratan kuzgundur. Özellikle Alaska'da bir kuzgunu öldürmek tabudur, öldürene zarar getirdiğine inanılır. Sihirin kuşu, kış dönencesinde en güçlü haline bürünür.

Kızılderili mitolojisinde de, ruhu huzura kavuşmamış, ya da son dileği gerçekleşmemiş insanın yaşama bakakalan hali olurdu, kuzgun biçimine girerek, isteğini yerine getirecek olan kişilerin evlerinin önünde bekler ve onları uyarırdı.

Romalılar bu kuşun ötme sesini , ‘cras, cras’ yani Latince “yarın, yarın” biçiminde, ‘umut’ olarak yorumlamışlardı.