Et kesinlikle tehlikesiz, ma­sum bir besin maddesi de­ğil. Ancak çok eskilere uzanan bir tarihi olduğu da kesin. Brahma dininde, bazı Katolik çevrelerde yasaklanmış olan et, medeniyetin doğuşuyla birlikte, ef­sanelerle donatılmış bir besin mad­desi olarak insanoğlunun hizmetine giriyor. Ete verilen sembolik değer, tüm etoburlarda ortak olan bir ey­lemden kaynaklanmaktadır: Hay­vanların öldürülmesi eyleminden... Bu genellikle erkeklerin iş bölümü alanına girdiği için, buna bağlı ola­rak hayvan eti yemek erkeklerin üs­tünlüğünü simgeliyordu.

Bugün, ilk insanların büyük bir avcılık yeteneğine sahip olduklarını kimse söyleyemez... Bu yüzden, gü­nümüzden 3 milyon yıl önce yaşayan atalarımızın sofrasını mecburen meyva ve sebzeler süslüyordu... On­ların katıksız bir vegetaryen olarak doğduğu ve binlerce yıl böyle yaşa­dıkları artık biliniyor... Salata olarak da bazı kökleri ve yumruları tüketi­yorlardı. Kuşkusuz, yolda karşılaş­tıkları bazı küçük böcek ve sürün­genleri sebzenin yanında meze yap­maya da "hayır" demiyorlardı ama, bu içgüdüsel davranıştan hareket ederek onların önce etobur oldukla­rını iddia etmek olanaksız. Gerçek­ten de, son yapılan çalışmalar, kendi cinsinin yaşamını başka cinsleri öl­dürerek sağlamak duygusunun, yani avcılığın, beyindeki bir bölgenin ge­lişmesiyle ilgili olduğunu ortaya ko­yuyor. Oysa atalarımızın beyni, o tarihlerde bu gelişmeden henüz çok uzaktı.

Geyik, ayı, yabandomuzu gibi hay­vanları gruplar halinde avlıyor ve daha sonra etlerini tüketiyorlardı. Hatta bu dönemde, eti kurutarak ya­rarlanmayı keşfettiler... Bu davranış, bir grubun birbirine bağlılığını do­ğuran ve destekleyen paylaşım ilke­sinin de bir ürünüydü. Birçok araş­tırmacı, bu paylaşmanın en büyük örneğini bugün kurtlarda görüyorlar. Kurtlar, avladıkları hayvanların etle­rini, erkek kurtların arasındaki hiye­rarşi ve uzlaşma ölçülerine göre paylaşıyorlar...