Eski Yunanlı komedi yazan Aris­tophanes (M.Ö. 445-385), sarımsağı fiziksel kuvvet kaynağı olarak ta­nımlamıştı. Kuşkusuz, eski Yunan atletleri de Olimpiya'daki yarışlardan önce sarımsak yiyorlardı. Romalılar da sarımsağı Eski Yunanlılar'dan al­dılar. Romalı ünlü ansiklopedisi Yaşlı Plinius (M.S. 23-79), sarımsak yapraklarının havayla temasında ka­rardığını gözlemledi. Bu durumu da, "sarımsağın şeytanı ve karanlık güç­leri kendine çektiği" biçiminde yo­rumladı. Romalılar ise en kötü şey­tanların yılanlarda bulunduğuna, kö­tülüklerin de yılan ısırmasıyla insana geçtiğine inanıyorlardı. Bu yüzden, sarımsağı panzehir olarak kullanılı­yorlardı.

Günümüzde yapılan botanik araş­tırmalar ise, sarımsağın kökenini Or­ta Asya'ya bağlıyor. 1894 yılında bo­tanikçi Hehn ile çok sonraları Hyam­s'ın 1971'de yayımladığı araştırmalar bunun en önemli kanıtları... Geniş topraklar üzerinde bir yandan avla­nıp bir taraftan da sürüleriyle hareket eden göçebe kabilelerin besinleri içinde sarımsağın ilk ve yabani ör­nekleri önemli bir yer tutmaktaydı.

İngiliz teğmen Hamilton Bower, 1890'da Doğu Türkistan'ı, Uygur böl­gesini gezdiği sırada, M.S.400 yılları­na tarihlenen bir elyazması buldu. Bir olasılıkla Budist rahipler, daha eski bir kaynağa dayanarak yazmıştı bu yazmayı... I897'de Hoernle tarafından Kalküta'da çevrilip basılan eserde sarımsak, eski Hint tanrılarının reisi Asu­ra'nın, Tanrı Janar-Dana tarafından kafası uçurulduğunda akan kan damlaları olarak tarif edilmişti. Bower'in bulduğu elyazmasına göre sarımsak ayrıca, afrodizyak içeceklere katkı maddesi şeklinde de ilave ediliyordu.