İyi veya kötü, doğru veya yanlış bir olayın sürekli olarak yaşandığını düşünün. Bu bir rutinalde geldiği zaman insanlar o olayın yaşanmasına duyarsız hale gelmeye başlar. Bunu hayatımızdan bir örnek vermek gerekirse, örneğin istesek de istemesek de işe gitmek ya da okula gitmek artık hayatımızda kabullendiğimiz bir gerçektir. Bu sebepte dolayı bunu sorulamaz veya protestu etmeyiz. İşte hayatta hemen hemen her şeydi. İnsanlar belli başlı konularda bir şeyler rutine bindiği zaman o konuda duyduyarsızlaşma yoluna giderler.

Özellikle de yapabilecekleri veya çözebilecekleri bir durum değilse bunu yaparlar. Mesela işe gitmezsek aç kalırız aç kalırsak veya para kazanamazsak hem aç kalırız hem de yaşayacak bir ev bulamayız kendimize gibi. Tabi kenarda köşede birikmiş bir paranız yoksa. Peki bunu çözebilmek için işe gitmeden veya herhangi bir şekilde para kazanmadan yaşamanın bir yolu var mı? Bunu yapabilir miyiz insan olarak, birey olarak bunu çözemeyiz. İşte bu durumda kabullenme geliyor.

Herhangi bir durumda da yanlış bir olay olduğunda, bu olay sürekli tekrarladığında ve bunu çözmek için bir şey yapamadığımızda veya çabalarımız fayda etmediğinde protestu etmek ya da itiraz etmek gibi durumlar fayda etmediğinde umursamamaya başlıyoruz o yanlışları. Bu durum böyle bir noktaya gelebilir ki artık insanlar her türlü yanlışa ses çıkaramaz hale gelir. Acama gerçek insanlığın böyle bir tarafta var. Ama bu durum asla düşmemek lazım çünkü bu duruma bir kere düştük mü her türlü yanlışın sonunda bizi de bulma şansı mutlaka olacaktır.