Günümüzde duyguların hayat algılayışımızdan ve düşüncelerden geldiğini söyleyen bir görüş vardır. Ve bu görüş benim anladığım kadarıyla son derece tutarlı ve isabetli bir görüş. Yani pek çok uzmanın kabul ettiği bir görüş şu anda. Ancak bu görüşte şöyle bir şey de vardır. Eğer akıl kullanılamazsa insanlar o anda duygularıyla düşünüp refleksler vermeye başlayabilirler. Burada mekanizma kabaca şöyle işler. Dışarıda bir olay olur. Beynimiz o olayı, geçmişte beynimizde kalan tecrübelerle ve geçmişte hissettiğimiz hislerle birlikte o anki konumla ve konjonktürle birlikte değerlendirir. Beynimiz bu tecrübeyi değerlendirdikten sonra duygusal kısma ne hissetmesi gerektiğini söyler.

Ve bu şekilde o anda o olaya karşı hislerimiz açığa çıkar. O olaya karşı ne yapacağımız, ne hissedeceğimiz tamamen beynimizin düşünen kısmıyla ilgilidir. Tabii burada çok daha fazla bilimsel terim var ama ben açıkçası onları kullanmayı doğru bulmuyorum çünkü konunun uzmanı değilim. Ancak bu görüşte şöyle bir şey de vardır. Eğer beynimizin o düşünen kısmı, düşünemeyeceği kadar karmaşık veya tuhaf bir olayla karşılaşırsa, olayı değerlendirmeyi bırakıp direkt duygularla hareket etmeye başlar. Olayın çözümünü duygusal kısma bırakır. Böylece anlık refleksik hareketler, anlık patlamalar, duygusal hareketler açığa çıkar. İşte burada duyguyla düşünce dediğim şey ortaya çıkar. Duyguyla hareket etmek.

Duygularla hareket etmek, düşüncelerimizin kapanmasıyla veya düşünemeyeceğimiz kadar karmaşık bir olayla karşılaşmamızla başlar. Örneğin, ıssız bir ormanda tek başınıza kaldınız ve yolunuzu bulmanız gerekiyor. Gece vakti, ormanda nasıl hayatta kalınabileceği ile ilgili hiçbir bilginiz yok, hiçbir tecrübeniz yok. Yani bu, beyninizin düşünen kısmının analiz edemeyeceği kadar karmakarışık bir durum. Böyle bir durumda, muhtemelen paniklerseniz, ne yapacağınızı şaşırırsınız ve anlık duygularınızla hareket etmeye başlarsınız. İşte duygularla düşünmekten kastettiğim tam olarak böyle bir şey. Duygularla hareket etmek tam olarak böyle bir şey.