Güvende olmak her insanın en temel ihtiyaçlarından birisidir. İnsan güvende olma hissini her daim yaşamak ister. Evindeyken eninin kapısının sağlam olmasını ister, yürüdüğü caddede birisinin ona saldırmamasını, saldırdığı takdirde de kendisini koruyacak birisinin olmasını ister, yediği yemeklerin sağlıklı olduğundan emin olmak ister...

Ancak bazı insanlarda bu güvende olma isteği aşırıya kaçar ve bu aşırıya kaçma saçma ve rahatız edici bir kaygıya dönüşür. Örneğin böyle kişiler ev anahtarlarını kaybettiklerinde evlerinin kilidini komple değiştirmek isteyebilir. Ama burada mantıksız olan kaybedilen bir anahtarın başka birisinin eline geçmesi halinde o anahtarın hangi eve ait olduğunu kimin nereden bileceği. Ama kaygılı birisi kendisinin takip edildiğini bile düşünebilir. Hatta takip eden kişi kaybedilen anahtarı bulan kişi bile olabilir. En azından düşünülen budur.

İşte bu kaygının gelebileceği saçma sapan ve sinir bozucu noktaya son derece trajik bir örnek olabilir. Bir insan kendisini uzun süre güvende hissedemediğinde saçma sapan bir kaygıyı kendi içinde yer edinebilir. Böylesine sinir bozucu ve saçma sapan bir kaygının oluşması da genellikle zayıf iradeli ve güçsüz insanların uzun süre yalnız kalmasından dolayı olacaktır. Yalnızlık pek çok insanın ruhunda çeşitli durumlarda yaralar açar. Kaygı da bu yaralardan birisidir.