Fobi (phobia), çok eskiden öğ­renilmiş ve nedeni sonra­dan unutulmuş olan korkulara veri­len genel isim... Bu korkular, çok yaygın olan "açık alan korku­su"ndan (agoraphobia), "örümcek korkusu"na (arachnophobia) kadar çok geniş bir palete yayılıyor. Fobi­lerin tedavisinde özellikle son yirmi yıldır "davranış tedavisi"ne (behavioral therapy) başvuruluyor.

Davranışçılık kuramının (behavi­orism) temeli Amerikalı B.F. Skin­ner tarafından atılmıştı. Bu görüş daha sonra psikiyatride benimsendi ve tedavi yöntemi olarak psikanali­zin yerini almaya başladı. Özellikle korkuların tedavisinde son derece etkin olduğu görülen davranış teda­visi, yine de psikanalistler ve diğer hekimler tarafından pek tutulma­mıştı. Hatta, Freud Okulu'ndan et­kilenerek yola çıkan, ama sonraları ondan ayrılan psikiyatrist Erich Fromm, davranış tedavisi yöntemi­ni eleştirirken, yöntemi, "geç kapi­talist dönemin tedavi yöntemi" ola­rak nitelemişti. Psikanalistlerin bu yönteme getirdikleri temel eleştiri; davranış tedavisinin, psikanalizde olduğu gibi hastalığın kökenine in­mek yerine, hastalığın belirtilerinin tedavisi üzerinde durmasıydı. Dav­ranış tedavisini benimsemeyen ruh­bilimciler de zaten ilaçla tedaviye devam ediyorlar.

Davranış tedavisinin etkinliği ko­nusunda yapılan en yeni açıklama, Hamburg Üniversitesi Tıp Fakülte­si Psikiyatri Bölümü'nden geliyor. Bu kurumda 13 yıl boyunca 600 korku hastası üzerinde yapılan göz­lemlere göre, dört hastanın 3'ü dav­ranış tedavisi yöntemiyle iyileşmiş bulunuyor. Özellikle son 20 yılda bütün dünyada artış gösteren korku hastalığı o kadar yaygınlaşmış du­rumda ki, Münih'teki Max-Planck Psikiyatri Enstitüsü'nün araştırma­cıları 90'lı yılları, "Korkunun On Yılı" olarak isimlendiriyorlar.

Korku, hepimizde var olan bir duygu... Ama kişide panik ataklar oluşturuyor ve bunlar giderek artı­yorsa; kişi, korku veren durumlarla karşılaşmamak için yaşam tarzını değiştirmeye başlamışsa hastalığın tedavisine girişmek gerekiyor. Davranış terapisindeki kilit kav­ram "korkuyla yüzleşmek" (conf­rontation)... Tedavide hasta, kendi­sinde panik yaratan durumla karşı karşıya getiriliyor ve korku duydu­ğu zaman semptom olarak beliren terleme, kalp çarpıntısı, baş dönme­si vb. durumlarının meydana gelme­yeceğini görerek öğreniyor.