nereus kızları tıpkı toprak gibi,
su gibi, güneş gibi yaşarlar. Onlarda
yazın ışıkları etle deriye dönüşür’
Marqueite Yourcenar (Doğu Öyküleri’nden)


aşk! o yokedici melek!

dağ süzülür, -ve
rüzgâr, yüzümdür benim artık

beklemek
sararmış, özlemek
kararmıştır. yolculuklar gümüş
e çürümüş bir uçurum kokmaktadırlar

gölgelemek, yeşermiştir

nerde nereus kızları? nerde kaldılar?
-gitmişlerdir...
bu kadar bozguncu ve siyah ve hep aynı
güneşe hangi sevinç dayanır?
hangi dilek?
zeytinler, dalgın nar ağaçları
küçük kır tanrıları gibi
dağa tırmanır
yapraklar bedense bir örnek
giyinmişlerdir
dağ bozumu günleri henüz gelmemiştir.
ölmek, morarır; dünyada-olmak
büsbütün kararır
işte şimdi tam bir yerden
kalkıp bir yere gitmek
solgun sümbül tadındadır

aşksa o yokedici melek
nerededir? elimde ölüm de
var, -ve
dağ, gövdemdir benim artık

Hilmi Yavuz