Ana: Öz Türkçedir. Uygur metinlerinde geçer. Ana kelimesi için başka bir kaynakta Hitit dilindeki annas kelimesinden gelmiş olabileceği belirtilir. Anne kelimesi, na-na yani bebek kelimesi ile ilişkili olabilir.
Baba: Farsça bab-baba-babu, Arapça eba-ebu-ebi, Latince papa olarak geçen kelime bir çok dilde ortaktır. Göktürk yazıtlarında apa-ecdat anlamındadır. Divanı Lügat-it Türk eserinde aba olarak geçer.
Abla: Öz Türkçede aba-ebe kelimelerinden gelir. Büyük kız kardeş anlamındadır.
Abi-Ağabey: Aka kelimesi Moğolcadır ve saygın büyük erkek kardeş anlamındadır. Türkçeye ağa olarak geçer. Uygur eserlerinde eci-eçi-ici olarak kullanılır. Abi şeklinde yazılışı ilk olarak 2009 yılı TDK sözlüğündedir. 
Dayı: Öz Türkçe tagay-tay kelimelerinden gelir. Anne tarafından erkek akraba anlamındadır.

Teyze: Öz Türkçe tay eze veya tayıza kelimelerinden gelir. İlk kaynak 1900 yılı Kitab-ı Mecmu-ı Tercüman-ı Türkî'dir. 
Amca: İlk kullanımı abuca-abıca şeklindedir. Arapçasından etkilenerek zamanla m harfi ile söylenmeye başlamış olduğu kabul edilir. 1551 yılı Pir Mehmed bin Yusuf, Arapça-Türkçe sözlükte amca olarak geçer.
Hala: Arapça hale kökünden gelir. Teyze anlamında kullanılır. Kumandi lehçesinda abıça-abıca olarak geçer. Baba anlamındaki aba kelimesine eçe eklenmesi ile oluşur. Aba eçesi yani babanın ablası anlamındadır.
Kuzen-kuzin: Fransızca cousin kelimesinden gelir. İlk olarak 1924 yılı Yeni Türkçe Lugat eserinde geçer.
Yeğen-yegen: Öz Türkçedir. Orhun Yazıtlarında geçer. Kızkardeşin çocuğu anlamında kullanılmıştır. Moğolcada karşılığı cigen kelimesidir.

Kaynaklar:

https://dergipark.org.tr/en/download/article-file/54882
https://dergipark.org.tr/tr/download/article-file/500308
etimolojiturkce.com