İnsanlar arasındaki bilgi aktarımına baktığımız zaman karşımıza çıkan en önemli sonuçlardan bir tanesi, bilginin insanlar arasında yazılı kaynaklarla ya da hikayelerle zaman içinde aktarılmış olmasıdır. Yazılı kaynakların bulunmasından veya yazılı kaynak yazmanın icadından önce insanlar hikayelerle birbirlerine kültürlerini, geçmişlerini, bilgilerini aktarmayı başardılar. Bununla birlikte, yazılı hayata geçilmesiyle birlikte insanlar yazılı kaynaklarıyla kendi toplumlarının tarihlerini, kültürlerini, dillerini, bilgilerini bir sonraki nesillere aktarabildiler. Zaten insanları hayvanlardan ayıran en önemli özelliklerden birisi, insanlar kendi bilgilerini yeni nesillerine aktarabilme kapasitesine sahip iken hayvanlarda böyle bir şeyin görülememesi.

Yani örneğin bir şempanze kendi çocuğuna kendi hayatında bildiği ve öğrendiği becerileri ve bilgileri aktaramıyor ama insan bunu yapabiliyor. Ancak burada önemli olan bir detay varsa, o da her insan topluluğunun kendi bilgisini bir sonraki nefisle aktarmayı başaramamış olmasıdır. Bunun sebepleri arasında bilginin yalan aktarılması veyahut da pek çok yazılı kaynağın ortadan kaybolması gösterilebilir. Savaşlar, depremler, doğal afetler, yazılı kaynakların ortadan kaybolmasına sebep olmuş olabilir. Veyahut da bizzat o toplumların kültürleri yazılı kaynaklara geçmelerini engellemiş olabilir ve bu sebepten dolayı kültürlerini aktaramamış olabilirler.

Bugün baktığımızda aslında bizim toplumumuz için de geçmişten gelen pek çok öğretinin günümüze pek fazla aktarılamadığını söyleyebiliriz. Orta Asya'dan gelen Türkler bütün yazıtlarını Orta Asya'da bıraktılar. Kimse onları bir kitaba dönüştürüp de yeni nesillere aktaramadı. Kim bilir belki de Türk kültüründe neler vardı ama biz bunların hiçbirini şu anda tam manasıyla bilemiyoruz. Belki o yazıtların pek çok zaman içinde yok oldu. Belki o yazıtlar varken bir şeyler aktarılsaydı belki de çok farklı bir kültüre sahip olabilirdik şu anda. Ama olamadık. Çünkü bilgi aktarılamadı.