Ormandaki hayvanlar arslandan şikayetçilerdi. Her an av olma korkusu içindeydiler. O kadar yıldılar ki toplanıp aralarında bir karar aldılar. Bu korkuyla yaşanmaz. Kur'a çekelim kime çıkarsa o gün o kendi ayağı ile aslana gidip onun yemeği olsun, dediler. Diğerlerimiz rahat eder hiç değilse...
Arslana gidip kararlarını bildirdiler. Arslan eğer bu sizin bir hileniz değilse bana göre hoş, dedi. Zira kendi içimdeki düşmanın hilelerinden o kadar yıldım ki sizinkilerle de uğraşamam.
Nedir arslanın içindeki düşman.Nefsi..Nefsi emmare. Yani hiç terbiye edilmemiş nefs.
Hikayeye dönelim. Av hayvanları sırayla arslana yem olmaya gidiyorlardı. Ne yapalım kaderimiz diyor, kurtulmaya hiç çaba göstermiyorlardı. Komik olan şu ki, aslana da senin sırayla bizi yemen de senin kaderin demişlerdi.
Buradaki ders nedir. Çaba göstermeden razı olmak değil, çaba gösterdikten sonra olana razı olmaktır aslolan.
 

İşte bu dersi aklıyla bulan tavşan, hilenin ta kendisiydi. Sırası gelince bir plan yaptı. Arslanın yanına gitmekte bir hayli gecikti. Arslan bu duruma çok sinirlendi. Bu tavşan kim oluyor da bana hile yapıyor, dedi. Tavşanı görür görmez üzerine atılacaktı kiii...
Tavşan dur bir dinle mazeretim var, dedi. Yolda tavşan arkadaşımla beraber gelirken başka bir arslan bizi avlamaya çalıştı. Ben ormanın sahibi aslana yem olmaya gidiyorum, dedim ama kendimden  başka arslan tanımam deyip tavşan arkadaşımı hapsetti. Elinden zor kaçıp sana geldim.
Arslan öyle hiddetlendi ki tek düşüncesi diğer arslan oldu. Gözü başka birşey görmedi. Tavşana, derhal beni ona götür, dedi. Tavşan arslanı içi su dolu bir kuyunun başına getirdi. Beraber kuyuya baktılar. Akisleri suya yansıdı. Evet işte bir tavşan ve bir arslan vardı içeride. Arslan derhal diğer arslanı parçalamak için kuyuya atlayıverdi. Veee av hayvanları için mutlu son.
Sonuç; önce aklımızı kullanarak tedbir alacağız sonra sonucu bekleyeceğiz. Tüm akıllıca alınmış tedbirlerden sonra olana ise razı olacağız.Sonra ona göre yeni tedbirler almaya çalışacağız.