Bazen oturduğum yerde bir anda yorgunluk hissi çökebiliyor. Bu yorgunluk hissi bazen öyle bir halde geliyor ki insanın ayağa kalkası da gelmiyor. Öyle tatlı bir yorgunluk hali. Sonrasında biraz sadece beş dakika gözlerimi kapadım da sonra yapacaklarına devam etsem dediğimde bir bakmış oluyorum ki saatlerce uyumuşum.

Bazen ise nasıl olduğunu anlamadan çok kısa sürede uyumuş olabiliyorum. Sanki beni bıraksalar kendi halime günlerce uyuyacak gibiyim. Bazen ise zihnimin yorgunluğu hiç bitmeyecek iş gibi geliyor. Beş dakika diyorum ama beş dakika da yetmiyor anlaşılan.

İnsan uyum sağlar diye bekliyor insan ama galiba insan her şeye uyum da sağlayamıyor. Bu gidişin sonu nereye gider belli değil ama bu yaşamak değil başka bir şey.