İlkokul ve ortaokul zamanlarınızı hatırlayın. Coşkulu bayram kutlama zamanlarımızda okuduğumuz şiirleri hatırlayın. Bando takımına girmek için heveslendiğimiz o güzel günler. İlkokuldan ortaokula her birimizin şiirler ezberlediği o güzel günler.

Benim de ezberlediğim şimdi bunu yazarken bile hala hatırladığım şiiri paylaşmak istedim sizinle. Durduk yere bir şiir gibi düşünmeyin şimdi. Hatırlar mısınız bilmiyorum ya da şimdi hala var mı ben de bilmiyorum. Benim okuduğum zamanlarda şiir yarışmaları vardı okullar arası. Ben bu yarışmaya katılmıştım. Beşinci sınıftaydım, okullar arası şiir yarışmasına seçmişlerdi beni.

Çok sosyal bir okul hayatım oldu benim. Tiyatro, dans, bando takımı, şiirler, kompozisyon yarışması derken her kola yayılmıştım. Çok güzeldi. Şiir yarışmasına geri dönecek olursak da o yaştaki ben için inanılmaz heyecan dolu bir durumdu. Okuldaki Türkçe öğretmenimiz beni tam gaz hazırlıyordu yarışmaya. Böyle biraz daha tiyatral şekilde okumuştum.

Yarışmanın hazırlık aşaması çok stresliydi. Yarışmanın kendisi bile bu kadar stresli değildi. Şiir de Mustafa Kemal’in Kağnısı şiiriydi. Şiiri diğer içerikte sizinle paylaşacağım.

Yarışmadan bahsetmek istemiyorum. Çünkü yarışma günü geçirdiğimiz ufak çaplı bir trafik kazası sebebiyle geç kalmıştık okulca, bu yüzden yarışmaya dahil edilmedik. Büyük bir kaza değildi, hiç kimseye bir şey olmadı. Geç kaldık ve yarışmaya katılamadık sadece. Benim emeklerim biraz boşa gitmişti ama hiç üzülmedim.

Ay böyle anlatınca da buruk bir hikayeye dönüştü. Ama değildi aslında, neden böyle oldu.