Cuha'nın şehrinde bir çocuk babasının tabutu başında ağlamaktaydı. 'Seni nereye götürüyorlar. Toprağın altına mı. Öyle dar, soğuk bir yer ki orası ne halı var ne kilim. Ne ışık var ne biraz yiyecek ekmek. Ne sağlam bir kapısı ne de damı. Ne iyi bir komşusu ne güvenli bir yolu var. O evde iyice solarsın sen.' Acısından bunları söylüyor ve ağlıyordu.  Cenazeye katılan kalabalık içinde olan  Cuha, bu sözleri işitince hayretler içinde, babasına; 
-Baba valla o tabuttaki adamı bizim eve götürüyorlar.' deyiverdi. Babası tebessüm ederek Cuha'ya ;
-Evet o çocuğun saydıkları bizim evin özellikleri ama bizim gönlümüz diri oğlum. Bu sayılan özellikler çoğu insanın gönül evi aslında. Ruhsuz, dar, ışıksız, kapısız...Farkında değiller. Sen sabret oğlum. Sabır sırat köprüsüdür. İlerisi cennettir. Gönlündeki aydınlık hoş evi diri tutmaya çalış.