Bir insanı hayatından çıkarma evresi zor ve sancılı bir evredir. İllaki yaşamışsınızdır. Çıkarmak istersin, emin olamazsın. Yokluğunu düşünürsün, zor gelir. Belki beceremeyeceğini düşünür vazgeçersin. Yine kafamda bunların vızır vızır döndüğü bir gün şöyle bir şey okudum. Sizinle de paylaşmak istedim. Belki sizin de aklınıza yatar. Benim baya aklıma yattı çünkü.

“Bir insanı hayatından çıkartmak diş çektirmek gibi. Dişin çekildiği zaman rahatlarsın. Ama dilin yüzlerce kez dişinin eskiden olduğu yere gider. Artık canını yakmaması, fark etmeyeceğin anlamına gelmiyor. Bir boşluk bırakıyor, bazen kendini onun eksikliğini hissederken buluyorsun. Bu durum biraz sürüyor ama zamanla geçiyor. Dişi çektirmeyip de bıraksa mıydın? Hayır. Çünkü canını çok yakıyordu.

Seni mutsuz eden her insanı da böyle aniden çıkartabilirsin. Yokluğuna alışman zaman alır ama alışırsın. İnsan her şeye alışır. Canının yanmasına müsaade etme.”