"Dünyayı güzellik kurtaracak,

Bir insanı sevmekle başlayacak her şey"

demiş Zülfü Livaneli. 

Ben bunu arttırıyorum. Sevmekle başlayacak her şey diyorum. Sadece insanları değil. Önce kendimizi severek, sonra geriye kalan her şeyi severek.

Sevmek çok güzel bir şey. Sevgiliden bahsetmiyorum sadece. Bir insanı, çiçeği, kediyi, köpeği, bir canlıyı; hatta belki de bir nesneyi sevmekten bahsediyorum.

Belki de enstrüman çalıyorsunuzdur, onu sevebilirsiniz.

Benim gibi bir kediniz vardır belki ve onu sevebilirsiniz. 

Arkadaşınız olur, sevgiliniz olur ya da platonik sevmek olur. Neyi veya kimi sevdiğimiz değil bahsettiğim. Sevmenin ta kendisinden bahsediyorum.

Sevmek, sevebilmek. Küçümsemeyin. Sevmeyi bilmeyenler veya sevdiğini zannedenler var maalesef.

Hiç sevgi görmeden büyüyenler, hep sevgisizliğe maruz kalanlar var aramızda. Onların yanı sıra sevginin çok fazlasına maruz alanlar, bıktırılanlar da var aramızda. 

Bazen bizim dışımızda gelişebiliyor her şey ama kendimizi kontrol edebilecek yaşa ve duruma geldik hepimiz. Yani sevmeyi öğrenecek, sevebilecek yaşa ulaştık.

Peki ya gerçekten seviyor musunuz bunu ayırt edebilecek erişkinliğe ulaştık mı?

Bakın bu çok önemli bir sorudur. Hiç durup soruyor musunuz kendinize? 

"Gerçekten seviyor muyum?"

Birini, bir şeyi gerçekten sevdiğimizi nasıl anlarız?

Hepimiz aynı sevemeyeceğimiz gibi, hepimizin bunu anlama şekli de aynı değildir. Ama belli başlı şeyler öne sürebiliriz pek tabii.

Mesela:

• Bize heyecan veriyor mu?

• Mutlu hissettiriyor mu?

• Üzülsek bile değeceğini düşünüyor muyuz?

• Sabır mı ediyoruz, tahammül mü?

• Huzur veriyor mu?

Bazen sevdiğimizi sandığımız durumlar hevestir. Çok sevdiğimizi zannederiz ama sadece heves etmişizdir. Belki de sadece elde edemeyeceğimiz için hırslanmışızdır. Bir şeyi gerçekten sevdiğinizde kendinizi sevdiğinizle tamamlanmış hissedersiniz. O puzzle'ın parçası gibidir. 

Mesela gitar çalmak. Eğer gerçekten seviyorsanız azimle öğreniyorsunuz, emek ve zaman harcıyorsunuz ve bu asla size yorucu veya kötü gelmiyor. Kendinizi onunla bütün hissediyorsunuz. Eğer sadece heves için gitara başlamışsanız zaten çok da uzun soluklu olmuyor. Harcadığınız aman ve emek gözünüzde büyüyor. 

Birini gerçekten sevmediğinizde bir süre sonra sabredemiyorsunuz. Oysa ki gerçekten sevdiğinizde tahammül ediyorsunuz. Sabır tükenir ve bir süre sonra çekilmez hale gelir. Gerçekten sevdiğinizde tahammül edebiliyorsunuz. 

Her ne kadar aynı gibi görünseler de sabretmek başkadır, tahammül etmek başka. Nasıl ki sevmek başkadır, sevilmek bambaşka. İşte bu da tam olarak öyle bir şey.

Şimdi durup düşünün. Seviyorum dediğiniz şeyi, seviyorum dediğiniz kişiyi gerçekten seviyor musunuz?