Okuldaki çocuklar hocalarının kendilerini çok çalıştırmasından bıkmış usanmışlardı. Aralarında ne yapsak ta hocayı hiç değilse birkaç gün okuldan uzak tutsak, rahat ederiz, diye düşünüyorlardı. Aralarından biri 'Hoca hiç hastalanmıyor  ki..' deyince hepsinin kafında bir fikir belirdi. 
    Ertesi gün hoca derse başladıktan bir süre sonra bir öğrenci 'hocam rengin biraz soluk sanki'  diğeri 'iyice sararmışsın hocam '  bir başkası  'Gözlerin de biraz çökmüş'  dedi. Diğerleri de bu sözlere katıldı. 
    Hoca söylenilenlere itibar etmedi. Hasta falan değilim ben, dedi durdu. Ama içine de bir endişe düştü tabiki. Şüphesi arttıkça kendi de haline şaştı kaldı. Hasta olduğu kanaatine vardı. Birden yerinden fırladı. Örtülere sarılıp koşarak evin yolunu tuttu. Bir yandan da hanımının bu halini neden kendisine haber vermediği, zaten kendisini de sevmediği gibi düşüncelerle doldu aklı. Hanımına düşman oldu.
     Eve zar zor attı kendini. Hanımına şu halime bak, perişanım, hastayım, ört üstümü, çorba yap, ateşime bak,  gibi sözler söylemekteydi. Hanımı yok birşeyin iyisin dedikçe hocanın hastalığı artıyordu.
    İşte böyle hasta değilken hastasın demek adamı gerçekten hasta eder.
    Hoca okula geri gidemedi tabi. Ama çocukları yanına çağırdı ve yattığı yerden ders vermeye başladı. O zeki çocuk hadi bağıra bağıra ders yapalım, dedi. Öyle gürültü yaptılar ki hoca baş ağrısına tutuldu, ders yapamaz oldu. Çocuklara da hadi gidin artık, dedi.
    Çocuklar  okula gitmedikleri için çok mutluydular. O zeki çocuğu kutladılar. Ancak çocukların anneleri buna inanmayıp hocayı evinde ziyaret etmeye karar verdiler. Gittiklerinde gördüler ki hoca kat kat yorganların altında kan ter içinde yatmakta. Hoca bu ne hal dediler. Hoca , valla ben de bilmiyordum. Meğerse içimde amansız bir hastalık varmış da haberim yokmuş, diye cevap verdi.
Vehim, gerçekle bağdaşmayan durumların, öyleymiş gibi kabul edilmesidir ve aksini söyleyenlere düşman bile olunabilir. İnsanı olmayan dertlere, hastalıklara düşürür.