Bazı insanlardan "büyüdüm artık eskisi gibi değilim" gibi sözler duymuş olabilirsiniz. Aslında esas mesele yaşımızın büyümesi değildir. Toplumun bizden beklentilerinin değişmesi, yaşanmış tecrübelerin artması ve sorumluluklarımızın artmasıdır. 7 yaşında bir çocuğun hayatta hiçbir sorumluluğu yoktur ve dünyada olup bitenlerden hatta kendi çevresinde olup bitenlerden bile bir haberdir. En büyük derdi muhtemelen annesinin ve babasının ona istediği oyuncağı almamasıdır. En büyük mutluluğu ise muhtemelen istediği oyuncağı alabilmesidir.

Yani burada oyuncağın çocuk hayatında son derece önemli bir yeri vardır. Ama çocuk büyüyüp 15 yaşına geldiğinde okula gitmeye başlar. Ev ödevleri ve sınavlar onun için bir sorumluluk olmaya başlar. Artık oyuncaklar onun ilgisini eskisi kadar çekmiyordur çünkü artık hayatında okul, arkadaşlar ve bunların getirdiği sorumluluklar vardır. Artık oyuncaklar yerine arkadaşlarıyla oyunlar oynuyordur. Biraz daha büyüyüp eğitim hayatını bitirdiğinde ise başka türlü sorumlulukları olacaktır.

Yani demek istediğim biz büyüdükçe sistemin ve toplumun bizden beklentileri değişir ve bu sebeple bizim için önemli olan şeyler de değişir. Aynı zamanda mutluluk ya da sevgi gibi duygulara yüklediğimiz anlam da değişecektir. Düşünsenize toplum bize okul okuyup başarılı olmamızı söylemese kendi kendimize kaç tanemiz okula giderdi? Ya da kaç kişi sistem ve toplumun dayatması olmasa bir işe girip çalışırdı? Yaşımız büyüdükçe bize söylenen her şey aslında bizim hayata karşı olan bakış açımızı da etkiler.