Bu resimdeki yaşlı çifti çok seviyorum. Onlara hem çok üzülüyorum hem de çok seviniyorum. Birçok duygu hissettiriyor bana bu resim.

Belli ki beraber yıllar harcanmış bu ilişkide. Yoksa o şemsiye tutulur mu hiç? Yılların emeği, koskoca sevgisi var resimde.

Resimdeki çifte çok üzülüyorum çünkü, tartışmışlar. Yüzleri düşmüş, belki istemedikleri kelimeler çıkmış ağızlarından. Belki ilgi istemişler ama görememişler, karşılıklı uzlaşamamışlar. En nihayetinde kalp kırılmış. Bu beni çok üzüyor. Çünkü tüm bunlara rağmen kıyamayacak kadar bir sevgi var aralarında.

Resimdeki çifte çok seviniyorum çünkü, her şeye rağmen hepsine beraber göğüs germeye adanmış bir hayat var resimde. Olumsuzluklara rağmen, kırgınlıklara, kızgınlıklara rağmen kıyamamak var. Kıyamayacak kadar kocaman bir sevgi var.

Resimdeki adamın yüzüne bakın. Belli ki kızgın, üzgün. Ama kızgınlığı biraz daha fazla gibi. Yani en azından resmin bana hissettirdiği bu yönde. Ama yine de yağmurda ıslanmasına gönlü el vermemiş. Kendine değil şemsiyeyi ona tutmuş.

Bunu yapabilmek, yaşayabilmek çok önemli değil mi? Ben de sevince bu resimdeki adam gibi oluyorum. Ama her zaman başarabiliyorum diyemem. Dürüst davranıyorum size. Bazen kızgınlığım, kırgınlığım şemsiye tutmaktan daha ağır basabiliyor. Keşke hep resimdeki o adam gibi olabilsem. Olabilsek hepimiz…