Bazen karşımızdaki kişiler konusunda çok ısrarcı oluruz. Olacağına inanırız, oldurmaya çalışırız. Olması için ısrarcı oluruz. Fakat olmaz ve üzülen biz oluruz. Ne demek istiyorum? Biraz daha somut örneklerle açıklamak gerekirse, mesela birine aşık oluruz. Fakat hayatımız için uygun insan değildir aşık olduğumuz. Frekanslarımız aslında tutmuyordur. Anlaşamıyoruzdur. Ama oldurmak için can atıyoruzdur. Elimizden gelen her şeyi yapıyoruz ama yine de olmuyordur.

İşte tam da bununla ilgili harika bir söze denk geldim. Şöyle diyor:

“Hayatın en hüzünlü anı; mevsimine kapıldığın kişinin bahçesinde açabilecek bir çiçek olmadığını anladığın andır.”

Yine bir şair demiş ki:

“Onca sevgiye rağmen kalbi filizlenmemişse, toprağı siz değilsinizdir.”

Her çiçek farklı filizlenir. Kimisi kardan fışkırır, kimi tüm sıcaklara katlanır, kiminin boynu büküktür, kimi kırılgandır, kimi uçurumun kenarında filizlenir. İnsanlar da böyle işte, her şeye rağmen çiçek açmıyorsa veya çiçek açmıyorsanız doğru bahçede, doğru toprakta değilsinizdir.

Bir de bahçesinde çiçek açmak istediğiniz kişiye şu gözden bakın. Ne demek istediğimi daha iyi anlayacaksınız.