Böylece Ortaçağ'a kadar gelindi. Çevrenin yediği ilk darbenin kayna­ğı, aşırı nüfus artışıydı. Avrupa'da yaşayanların sayısı 700 yılında 27 milyon iken. 1300'de 73 milyonu geçmişti. Bunu teknoloji alanındaki yenilikler izledi. Hava kirliliğindeki hızlı artış, hem kentlerin hem de sa­nayinin gelişmesine bağlı olarak art­tıkça arttı.

Kirlenmenin birinci büyük kayna­ğını, Ortaçağ kentlerinde yoğunlaşan insan kaynaklı atıklar oluşturuyordu. Kentlerde, sokak süpürücülerinin "Suları temiz tutun!", "Yerleri kirlet­meyin!" diye bağırmalarına, günlük yaşamın akışı içinde pek aldıran da yoktu. Çünkü, hemen herkes çöpleri­ni ve dışkılarını kapıdan, pencereden sokaklara savuruyordu. Kentler, dış­kıların her köşeyi doldurduğu çirkef kuyularına dönmüştü. Bu pisliği kent dışına atmak için harcanan çabalar da hep boşa gidiyordu.

20. yüzyılda, Fransa'da Philıppe Auguste sokaklardaki iğrenç atıkla­rın kaldırılmasını emreden ilk kral oldu. Ama kentliler, bu buyruk üstü­ne dışkılarını akarsulara attılar ve kentlerin ana içme suyu kaynaklarını kirletmeye başladılar.