Padişah bir gün bütün devlet büyüklerini divanda topladı. Kıymetli bir inci çıkararak vezirine verdi ve sordu. 'Bunun değeri nedir sence'. Vezir 'Yüz at yükü altın değerindedir padişahım' dedi. Kır bu mücevheri diye emretti. Vezir 'Olmaz, senin hazinenin bu değerli parçasını nasıl kırarım' diye itiraz etti. Onu zayi edemem, dedi. Padişah vezirin bu sözünü takdir etti ve ona bir çok elbise hediye etti. İnciyi elinden aldı. Sonra perdecinin eline bıraktı. 'Değeri ne kadar sence' dedi. Perdeci 'Ülkenin değerinin yarısı kadardır, Allah ülkemizi korusun'  diye yanıtladı. Padişah kır bu inciyi diye ona da emretti. Perdeci 'Aman padişahım pek yazık olur' diyerek kırmadı. 'Bakın nasıl da parlıyor. Bunu kırmaya nasıl elim varabilir.'  O da güzel hediyelerin sahibi oldu.
     Padişah bir süre sonra inicyi başka bir beye uzattı. Onu da aynı sınavdan geçirdi. Ve sonra diğerlerini de... Hepsi de benzer cevapları verip inciyi kırmaya cesaret edemediler.   Hepsine de bol bol hediyeler dağıttı. 50 bey veziri taklit ederek hareket ettiler ama hepsi de kendierini kuyuya attı aslında.
 

    Padişah en son, köşede beklemekte olan kölesi Eyaz' a seslendi. 'Sence bu incinin değeri nedir'. Eyaz 'Tahminimden çoktur mutlaka' dedi. Öyleyse kır hadi. Eyaz hiç tereddüt etmeden kırdı parçaladı toz haline getirdi. O arif bir kişiydi. Sonu düşünmekten kurtulmuştu. Korku kalmamıştı içinde. Diğer beyler ve vezir aslında padişahın emrini kırmışlardı ama farkında değillerdi. Mücevherin değeri onlar için daha büyük olmuştu padişahın buyruğundan. Farkında değillerdi. 
    Hepsi birden Eyaz'ın üstüne yürüdü. 'Nasıl kırarsın böyle değerli bir müceheri'. Eyaz dedi ki; söyleyin beyler, Padişahın emri mi daha değerli yoksa bu mücevher mi. Padişahın emrine değer vermeyenin gönlünde hiçbir gevher de yoktur değer de yoktur.
    Padişah bütün beylerin başını vurun diye emretti. Eyaz yere kapanarak padişahtan bağışlamasını diledi. Gaflet küstahlıktan ileri gelir. Onlar gafletteydi. Bir inci sevdasına düştüler seni unuttular. Senin affınla uyanacaklar.