Sultan Mahmut bir gece kılık değiştirerek şehri dolaşıyordu. Bir grup hırsıza rastladı. Ateşin etrafında ısınmaya çalışıyorlardı. Hırsızlar, sen kimlerdensin, diye sordular. Sultan, ben de sizlerdenim, dedi. Sohbete başladılar. Hırsızlardan biri dedi ki; hadi herkes marifetini söylesin. Biri ; kulaklarım çok özeldir. Köpek havladı mı ne dediğini hemen anlarım. Diğeri; gözlerim çok keskinidir, gece karanlıkta gördüklerimi gündüz aynen tanırım. Diğeri; kolumun kuvveti karşısında hiç bir duvar dayanamaz. Başkası; ben insan sarrafıyım, hemen ne  tip anlarım.  Bir başkası; çok iyi kement atarım. Sonunda sultana döndüler ve sen anlat bakalım hünerin nedir, dediler. Sultan; benim hünerim sakalımdadır. Onunla suçluları ceza almaktan kurtarırım. Bir oynatırım cellat kafa kesmekten vazgeçer. Hırsızlar hep birden, liderimiz sensin, dediler. 
    Beraber sultanın köşküne doğru yöneldiler. Birden bir köpek havladı. Köpek sesinden anlayan dedi ki; padişah sizinle beraber, diyor. Kement atan kementini attı, hemen duvara tırmandılar. Koku alan; işte hazinenin kokusunu alıyorum, şurada. Kolu kuvvetli olan bir vuruşta duvarı deldi. Hazineyi buldular ve herbiri birşey aldı. Altın ve mücevhere doydular. Dönüş yolunda padişah, adlarını ve adreslerini iyice öğrendi. Sonra köşküne geri döndü. 
    Sabah oldu, divan toplandı. Padişah olanları divandakilere anlattı. Hemen görevliler gönderildi ve hırsızların hepsi yakalanıp getirildiler. Padişahın huzuruna çıkarıldılar. Gece neyi görse gündüz tanıyan adam; işte dün gece bizimle arkadaşlık eden budur dedi. Nerede olursanız olun o sizinledir denilen, her yaptığımızı gören, her sözümüzü duyan işte odur. 
    Hep beraber Padişaha yalvardılar;
    'Ey sakalı ile hünerli padişah. Hünerlerimizle övündük ama talihimiz bağlandı. Marifetlerimiz bizi tepetaklak etti. Tövbe ettik, affet. Sakalının hünerine muhtacız. '