Sabah kahvaltılarını sever misiniz? Ben çok severim. Hazırlamayı da yemeyi de çok severim. Ama ne sıklıkla kahvaltı yaptığımı sorarsanız, çok uzun aralıklarla. Hatta bu ara haftada bire dönüştü.

Uzun aralıklarla kahvaltı yapıyorum çünkü uyanır uyanmaz bir şeyler yiyemiyorum. Yani yiyorum ama midem yediğinin farkında olmuyor. Ya içim almıyor ya da alsa bile hemen peşine acıkıyorum. Midem uyanınca yemek yiyebiliyorum ben.

Bir de neden bilmiyorum ama sabah kahvaltılarını kalabalık yapmayı, sofranın dolu dolu olmasını severim. Hele ki ev sahibi bensem, ah şölen tadında olsun isterim. Ama tekken öyle şölen tadında hazırlayasım gelmiyor kendime. Tek başıma hepsini nasıl yiyeyim diye.

Ve de çok alakasız bir yerden

"Kahvaltının mutlulukla bir ilgisi olmalı" demiş Cemal Süreya.

Katılıyor musunuz?